Butkus, Dick

Amerikaans footballspeler

Dick Butkus werd in zijn negen seizoenen als linebacker voor de Chicago Bears van de National Football League (NFL), de belichaming van zijn positie, team en gemeenschap. Zijn gemeenheid op het veld en loyaliteit aan zijn team en geboortestad weerspiegelden het football van de jaren 60. Butkus werd gekozen in de pro en college football Halls of Fame, en de prijs voor de beste college linebacker in de Verenigde Staten draagt zijn naam. High school en college linebacking standouts dragen Butkus’ profnummer (51), dat de Bears met pensioen hebben gestuurd.

“Meer dan een kwart eeuw na zijn pensioen, blijft er het Butkus-beeld: de middelste linebacker die een running back inpakt en hem venijnig tegen de grond slaat als een ongewenst stuk speelgoed,” schreef Larry Schwartz op de ESPN Classic website. “Als ik de keuze had,” zei MacArthur Lane, een running back voor de rivaliserende Green Bay Packers, “zou ik liever één-op-één met een grizzly beer gaan. Ik bid dat ik elke keer kan opstaan als Butkus me slaat.”

Geërfd voor Football Carrière

Butkus, die opgroeide met zijn arbeiders, Litouwse familie in de South Side van Chicago, wilde pro football spelen vanaf de vijfde klas. Hij reisde om naar de Chicago Vocational High School te gaan omdat de voetbalcoach, Bernie O’Brien, afgestudeerd was aan de Universiteit van Notre Dame. Hij was een all-state fullback aan de aanval en ronduit gemeen in de verdediging. “Hij leerde om de bal van lopers te strippen terwijl hij een tackle maakte, een kunst die hem goed van pas kwam in de profs,” schreef Larry Schwartz voor de ESPN.com website.

Geëerd als Butkus was met Notre Dame, koos hij echter in plaats daarvan voor de Universiteit van Illinois. Notre Dame verbood in die tijd getrouwde spelers, en hij overwoog een huwelijk met zijn middelbare school liefje, met wie hij uiteindelijk trouwde. In Illinois zag Butkus een opkomend programma onder leiding van de nieuwe coach Pete Elliott. Butkus maakte duidelijk waarom hij in Illinois was. “Als ik slim genoeg was om een dokter te zijn, zou ik een dokter zijn,” zei hij. “Dat ben ik niet, dus ben ik een football speler. Ze hebben me in P.E. (lichamelijke opvoeding) gekregen.”

All-American at Illinois

Butkus werd eerste-team All-America zijn laatste twee college seizoenen. In 1963, maakte hij 145 tackles en dwong tien fumbles af terwijl Illinois de Big Ten kampioen werd en een nummer 3 positie op de nationale ranglijst verdiende na een 17-7 overwinning op Washington in de Rose Bowl. In 1964 werd Butkus door de National Football Coaches Association geëerd als de beste speler van het land; Butkus eindigde ook als derde in de stemming voor de prestigieuze Heisman Trophy.

“Als elk college football team een linebacker als Dick Butkus had, zouden alle fullbacks binnenkort drie voet lang zijn en sopraan zingen,” schreef Dan Jenkins in Sports Illustrated. “Dick Butkus is een speciaal soort bruut wiens bijzondere talent het is om lopers in merkwaardige vormen te stampen.”

De Bears, als derde geselecteerd, namen Butkus in de eerste ronde van de 1965 National Football League draft, terwijl de Denver Broncos van de beginnende American Football League Butkus hun tweede keus maakten. (De AFL en NFL fuseerden een paar jaar later). Spelen in zijn thuisstad, in de meer gevestigde NFL en met een vierjarig,

$200.000 contract was te veel voor Butkus om te weigeren. Het was een vintage draft voor Chicago, dat ook de vierde keus had en running back Gale Sayers nam, die ook een Hall of Fame carrière had.

Ferocious Fixture for Bears

Butkus verspilde geen tijd om indruk te maken. In zijn NFL debuut in september 1965, maakte Butkus elf tackles zonder assistentie tegen de San Francisco 49ers. Veteraan Bill George, de Bears’ middle linebacker de voorgaande dertien seizoenen, wist dat zijn dagen in Chicago geteld waren. “De seconde dat ik hem op het veld zag (op trainingskamp), wist ik dat mijn speeldagen voorbij waren,” zei George, die dat seizoen maar twee wedstrijden speelde en een jaar later zijn carrière beëindigde bij de Los Angeles Rams.

De Bears in 1965 herstelden zich van drie opeenvolgende seizoensopeningverliezen om negen van hun laatste elf te winnen en 9-5 te eindigen. Butkus leidde Chicago in tackles, herstelde fumbles en pass interceptions terwijl de Bears 104 punten minder toestonden in veertien wedstrijden dan in 1964. Butkus’ coach, George Halas, was een van de oprichters van de NFL en hield van de primitieve stijl van de jonge speler.

Chronologie

Hij leidde Chicago in tackles gedurende acht opeenvolgende seizoenen, met een gemiddelde van 120 tackles en achtenvijftig assists per jaar. Hij registreerde een record van achttien sacks in 1967. Over zijn negen seizoenen, verdiende hij zevenenveertig takeaways – vijfentwintig fumble recoveries en tweeëntwintig intercepties. Butkus ving zelfs twee extra punten in de aanval na mislukte snaps, één daarvan was het winnende spel, een duikende ontvangst van een pass toen Chicago de Washington Redskins versloeg met 16-15 in 1971. Butkus noemt dat het favoriete spel uit zijn carrière. Hij verscheen nooit in een NFL playoff-wedstrijd; de Bears waren in die periode aan het herbouwen nadat hun kampioensteam van 1963 was verouderd.

Maar woestheid, niet statistieken, definieerde Butkus, die 6-foot-3, 240 pounds stond. “Als ik het veld op ging om op te warmen, zou ik dingen verzinnen om me kwaad te maken,” zei hij. “Als iemand van het andere team lachte, deed ik alsof hij mij of de Bears uitlachtte. Ik vond wel iets om kwaad over te worden. Het werkte altijd voor mij.” “Butkus was in het oog van de football orkaan bij elk spel, en zijn primaire bedoeling was barbaars, maar simpel: Iemand pijn doen, wie dan ook,” schreef Anthony Holden op de website CBS SportsLine.com. “Zolang Butkus je een tandenknarsend schot gaf, was hij tevreden.” Butkus maakte gebruik van zijn stoere imago door onder andere antivries en scheerschuim aan te prijzen op de nationale televisie.

Sue Former Team

Blessures eisten hun tol van Butkus later in zijn carrière. Na een operatie aan zijn rechterknie na het seizoen 1970, speelde hij twee jaar lang met pijn. In 1973, in een wedstrijd tegen de Atlanta Falcons, schakelde Butkus zichzelf uit. Enkele weken later ging hij met pensioen, na 1.020 tackles, 489 assists en tweeëntwintig interceptions.

In 1974 klaagde Butkus de teamarts van de Chicago Bears aan, wegens mishandeling van zijn blessures, en schikte voor 600.000 dollar, volgens Gannett News Service. Hij onderging een knie-reconstructie operatie in 1997.

In 1985 stelde de Downtown Athletic Club van Orlando (Florida) de Butkus Award in voor de beste college football linebacker. Butkus reikt de prijs jaarlijks uit.

De neef van Butkus, Luke Butkus, was een aanvallend centrum aan de Universiteit van Illinois van 1998-2001, en verdiende een eervolle vermelding All-Big Ten onderscheiding. Hij tekende bij de San Diego Chargers in november 2002, nadat ze hem eerder in de herfst hadden geschrapt.

Butkus’s rechtszaak uit 1974 tegen de Bears kwam weer in het nieuws in november 2002, toen de media zich opnieuw richtte op de behandeling van geblesseerde football spelers nadat Philadelphia Eagles ster quarterback Donovan McNabb naar verluidt een deel van een wedstrijd had gespeeld met een gebroken enkel. “Bijna 30 jaar nadat Dick Butkus de Bears aanklaagde over de schade die werd veroorzaakt toen zijn knieën werden behandeld als speldenkussens voor pijnprikken, is het tijd voor de competitie en de vakbond om het systeem te vernieuwen,” schreef Selena Roberts in de International Herald Tribune.

Butkus Legacy

Terwijl andere linebackers zoals Lawrence Taylor van de New York Giants en Jack Lambert van de Pittsburgh Steelers dominant zijn geweest in hun tijdperken, is Butkus nog steeds de meetstok op die positie. Veelbelovende spelers worden beschreven als “een middelbare school Butkus,” “een Canadese Butkus,” “een Ivy League Butkus.”

Butkus en zijn vrouw, Helen, wonen in Malibu, Californië. Ze hebben drie kinderen: Rick, Mathew en Nikki. Hij doet nog steeds televisiereclames en kleine filmrolletjes, die vaak zijn “tough-guy” persona weerspiegelen, en beheert het Dick Butkus Football Network, een website. Hij kondigde ook aan voor de National Broadcasting Corporation tijdens de XFL uitzendingen. Die competitie werd na één seizoen, in de winter van 2002, opgedoekt.

Carrièrecijfers

Awards and Accomplishments

“Ik wil erkend worden als de beste, daar bestaat geen twijfel over,” zei Butkus ooit. “Als ze zeggen all-pro midden linebacker, wil ik dat ze Butkus bedoelen!” Toch zou Butkus, met al zijn talenten, het moeilijk kunnen krijgen in de huidige NFL, die spelers vaak beboet en schorst voor extreme klappen. “Koppensnellen is tegenwoordig declasse in de NFL,” schreef Charles Bricker in de South Florida Sun-Sentinel. Miami Dolphins linebacker Zach Thomas zei dat hij opgroeide met Butkus op televisie, maar voegde eraan toe: “Tegenwoordig wil de NFL dat niet meer laten zien. Ze willen alleen maar alle touchdowns laten zien.”

SELECTED WRITINGS BY BUTKUS:

(Met Bob Billings) Inside Defensive Football, Regnery, 1971.

(Met Robert W. Billings) Stop-Action Dutton, 1972.

(Met Pat Smith) Butkus: Flesh and Blood, Doubleday, 1997.

VOORIGE INFORMATIE

Anderen

“Atleten achter de traditie: Butkus Award.” http://graphics.fansonly.com/photos/schools/ill/sports/m-footbl/auto_pdf/butkus-award.pdf. (30 november, 2002).

“Butkus Was One Mean Bear.” ESPN.com, http://espn.go.com/sportscentury/features/00014131.html (30 november 2002).

“Chicago Bears Tradition/51: Dick Butkus.” www.chicagobears.com/history, (30 november 2002).

“Despite League’s Crackdown on Illegal Hits, Trend Increasing in NFL,” Sun-Sentinel.com. http://www.sun-sentinel.com/ (23 november 2002).

“Middle Linebackers.” SportsLine.com, http://www.sportsline.com (2 december 2002).

Pro Football Hall of Fame, Butkus profiel, http://www.profootballhof.com/players/mainpage.cfm?cont_id=100177 (30 november 2002).

Schets door Paul Burton