Buitenlandse betrekkingen

De term foreign ontwikkelde zich in het midden van de 13e eeuw van ferren, foreyne, “buiten de deur”, gebaseerd op het Oudfranse forain, “outer, external, outdoor; remote”, dat de betekenis weergeeft van “niet in eigen land”, waarvan voor het eerst sprake is aan het eind van de 14e eeuw. De spelling in het Engels werd in de 17e eeuw gewijzigd, misschien onder invloed van de woorden “reign” en “sovereign”. Beide woorden werden in die tijd geassocieerd met het meest voorkomende ambt van vorst dat het buitenlands beleid bepaalde, een geheel van diplomatieke doelstellingen dat tracht te schetsen hoe een land zal omgaan met andere landen in de wereld.

Het idee van lange-termijnbeheer van relaties volgde op de ontwikkeling van professionele diplomatieke korpsen die de diplomatie beheerden. Sinds 1711 wordt onder de term diplomatie verstaan de kunst en praktijk van het voeren van onderhandelingen tussen vertegenwoordigers van groepen of naties.

In de 18e eeuw werd de praktijk van de diplomatie, als gevolg van extreme turbulentie in de Europese diplomatie en voortdurende conflicten, vaak versnipperd door de noodzaak zich bezig te houden met geïsoleerde kwesties, “affaires” genoemd. Terwijl het binnenlandse beheer van dergelijke kwesties burgerlijke zaken werd genoemd (boerenopstanden, tekorten in de schatkist en intriges aan het hof), werd de term buitenlandse zaken toegepast op het beheer van tijdelijke kwesties buiten het soevereine koninkrijk. Deze term bleef tot in de 20e eeuw in de Engelssprekende staten in zwang, en is nog steeds de naam van de diensten die in verschillende staten de buitenlandse betrekkingen beheren. Hoewel oorspronkelijk bedoeld om het beheer van een specifieke aangelegenheid op korte termijn te beschrijven, beheren deze departementen nu alle dagelijkse en lange-termijn internationale betrekkingen tussen staten.