Bookshelf

Clinical Significance

Rol of Emergency Medical Services (EMS)

Het medische systeem van de hulpdiensten heeft een unieke rol in de rampenbestrijding. Zij beschikken reeds over een bestaande infrastructuur, een groot aantal personeelsleden en geïntegreerde communicatiesystemen; veel hiervan kan echter worden aangetast. De meldkamer kan worden vernietigd, het oproepsysteem kan niet werken, en de communicatie met andere instanties kan worden beïnvloed. Bovendien kunnen ambulances of het station beschadigd raken en kan het personeel zelf gewond raken of gedood worden. De overlevenden kunnen door schade aan hun eigen voertuigen of vernieling van wegen niet in staat zijn te reageren. Hun eigen familieleden kunnen gewond zijn of eigendommen kunnen beschadigd zijn, en zij moeten misschien voorrang geven aan deze behoeften boven het reageren op de catastrofe. EMS zal verzamelpunten voor gewonden moeten opzetten en triage van massaslachtoffers moeten uitvoeren.

EMS Issues

Fundamentele veranderingen in de conventionele EMS-structuur zullen moeten plaatsvinden. Dispatch zal alleen voor levensbedreigende noodgevallen zijn, basislevensondersteunende ambulances moeten misschien reageren op geavanceerde oproepen, en patiënten moeten misschien in andere voertuigen dan ambulances worden vervoerd. Bij een echte ramp mag niet eens met reanimatie worden begonnen.

Triage in het veld zoals START (Simple Triage and Rapid Treatment- vermogen om bevelen op te volgen, ademhalingsfrequentie, en radiale pols of capillaire refill), SALT (Sort, Assess, Life-Saving Interventions, Treatment, en/of Transport), Triage Sieve and Sort (met gebruik van ademhalingsfrequentie en capillaire refill of hartfrequentie), of CareFlight Triage (vermogen om bevelen op te volgen, de aanwezigheid van ademhalingen, en het kunnen palperen van een radiale pols) zal moeten worden geïmplementeerd.

Fundamentele behandelingskwesties

Bij een echte ramp worden patiënten die niet spontaan kunnen ademen, in verwachting verklaard en in een aparte ruimte bij de doden gelegd. Het andere uiterste zijn de lichtgewonden en de lopende gewonden. Hoewel zij gewoonlijk naar een medische instelling worden vervoerd, worden zij bij een ramp ter plaatse behandeld en ontslagen. Eenvoudige breuken kunnen worden gespalkt, en wonden moeten grondig worden schoongemaakt. Patiënten die matig of ernstig gewond zijn, moeten worden gestabiliseerd. Zij die spontaan kunnen ademen met minimale hulp zoals een kaakduw worden naar het ziekenhuis vervoerd. Indien een spanningspneumothorax klinisch kan worden vastgesteld, moet een naald worden aangebracht of een thoraxbuis worden ingebracht. Actieve uitwendige bloedingen moeten worden gestelpt met verbanden en tourniquets. Naast traumaslachtoffers, moet worden opgemerkt dat er acute exacerbaties kunnen zijn van chronische ziekten zoals astma, congestief hartfalen, of diabetes.

Vervoer van Slachtoffers

Er zijn verschillende theorieën over hoe patiënten het best van de rampplek naar lokale ziekenhuizen kunnen worden overgebracht. Bij de conventionele wijze van vervoer brengen alle ambulances de patiënten rechtstreeks van de plaats van de ramp naar de ziekenhuizen in de omgeving. Op de rampplek vinden redding, triage en elementaire spoedeisende zorg plaats.

Bij de sequentiële/transportmethode vinden redding en spoedeisende zorg plaats op de rampplek. De patiënten worden vervolgens naar een mobiel medisch centrum voor noodgevallen (MEMC) gebracht. Op de plaats van het MEMC kunnen patiënten met lichte verwondingen snel worden behandeld en ontslagen. Daarnaast kunnen zwaarder gewonde patiënten worden gestabiliseerd voordat zij een lange reis naar het ziekenhuis moeten maken. Samenvattend kan worden gesteld dat de eerste rij ambulances de patiënten van het rampgebied naar het MEMC vervoert, waarna de tweede rij ambulances de patiënt van het MEMC naar het ziekenhuis vervoert. Dit is theoretisch een meer gereguleerd systeem voor ambulancevervoer dat vergelijkbaar is met het concept in plattelandsgebieden waarbij een patiënt op een niveau 3 spoedeisende hulpafdeling wordt gestabiliseerd voordat hij naar een niveau 1 traumacentrum wordt overgebracht.

De locatie van het MEMC kan worden afgeleid van Google Maps die kunstmatige intelligentie gebruikt om de best mogelijke routes te helpen afleiden. De beperking hiervan is dat bij een echte catastrofe veel routes onbegaanbaar kunnen zijn. Een andere beperking is dat het MEMC idealiter van tevoren wordt aangewezen; in het echte leven kan de locatie zelf echter door de ramp worden aangetast. Voordelen ten opzichte van de conventionele methode is dat de voorgestelde ziekenhuisbestemming afkomstig is van artsen, en dit kan leiden tot een vermindering van de overbevolking van ziekenhuizen.

Op hetzelfde moment zullen de spoedeisende hulpafdelingen van ziekenhuizen zich organiseren en hun eigen rampenbestrijdingssysteem activeren om zich voor te bereiden op een binnenkomende golf van patiënten. Het incident commandosysteem zal worden opgestart, en alle leden van het rampenbestrijdingsteam zullen worden opgeroepen. De spoedeisende hulp zal, in een poging om de piekcapaciteit te vergroten, beginnen met het ontslaan van alle mogelijke patiënten en het onmiddellijk opnemen van alle patiënten die verder moeten worden behandeld of verder moeten worden opgewerkt. Om de surge-capaciteit verder te vergroten, kunnen andere ruimten, zoals lounges en wachtkamers, worden omgevormd tot behandelingszones.

Veldhospitalen

Veldhospitalen moeten wellicht worden opgezet voor de definitieve behandeling van een massaal aantal slachtoffers. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft onlangs het voortouw genomen bij de certificering van medische noodteams (EMT) om op rampen te reageren. Deze kunnen uit hetzelfde land afkomstig zijn, nationaal team (N-EMT), of uit een ander land, internationaal team (I-EMT). Allen moeten de algemene normen inzake hygiëne, officiële registratie van de werknemers, verzekering tegen wanpraktijken en een behoorlijk medisch dossier naleven. Er zijn drie niveaus van hulpverleners, die variëren naar gelang van het aantal en de toenemende complexiteit van de patiënten die zij zullen behandelen: de EMT-1 kan werken zoals een medische kliniek, de EMT-2 maakt chirurgische zorg in het ziekenhuis mogelijk, en de EMT-3 voegt verwijzende zorg in het ziekenhuis toe. Het EMT-3 veldhospitaal kan twee operatiekamers, tot 6 bedden op de intensive care en 40 bedden voor verpleging huisvesten. De spoedafdeling van het EMT-3 kan tot 200 patiënten per dag behandelen. Laboratorium- en röntgendiensten zijn beschikbaar. Bij een ramp kan de EMS-verlener een patiënt naar een van deze vervoeren of betrokken zijn bij het overbrengen van de patiënt van een lager niveau naar een veldhospitaal van een hoger niveau.

Mortaliteit en morbiditeit van redders

Bij rampen kunnen redders ook slachtoffer worden. Naast de brandweerlieden en medische hulpverleners die bij de ramp met het World Trade Center in 2001 omkwamen, leden duizenden anderen aan medische en psychologische gevolgen op lange termijn. Het ging onder meer om longaandoeningen door giftig stof. Periodieke gezondheidsonderzoeken omvatten röntgenfoto’s van de borstkas en longfunctie-tests, bloedonderzoek en urine-analyses. Bovendien wordt de geestelijke gezondheid onderzocht. Meer dan 20% van de responders in het algemeen lijdt aan lichamelijke en geestelijke gezondheidsproblemen die rechtstreeks te wijten zijn aan 9/11. Na de ramp met de kerncentrale van Tsjernobyl in 1986 kregen 600.000 “liquidateurs” (het burgerlijke en militaire personeel dat betrokken was bij het opruimen van de radioactieve neerslag) te maken met een verhoogd aantal gevallen van leukemie, schildklierkanker en andere maligniteiten. Japan is een programma begonnen voor degenen die aan de ramp in Fukushima zijn blootgesteld, met onder meer jaarlijkse oogonderzoeken op staar, kankerscreening en schildkliertests.

Ethische kwesties

In een catastrofe geloven de meeste ethici dat het doel is om zo veel mogelijk levens te redden. Dit betekent dat de behoeften van de meerderheid voorrang hebben op die van het individu. In het dagelijks leven wordt voorrang gegeven aan de ziekste patiënt; in een catastrofe kan echter worden besloten dat degenen met weinig overlevingskansen die veel middelen nodig hebben, niet worden verzorgd omdat dit ten koste gaat van de zorg voor veel meer patiënten.