Bloedwortel

Wetenschappelijke naam: Sanguinaria canadensis
Beschrijving:
De bloem van de bloedwortel lijkt op een waterlelie en heeft 8-16 witte bloemblaadjes rond een goudgeel hart. Er zijn twee kelkbladen die vallen als de bloem opengaat. De grote, ronde bladeren van de plant hebben verschillende diepe lobben.
Bloedwortel dankt zijn naam aan zijn ondergrondse stengels, ook wel wortelstokken genoemd, die een rood sap bevatten. Dit is ook de inspiratiebron voor de Latijnse naam, Sanguinaria, wat bloedig of bloedrood betekent.

Fotogalerij:
(Let op – deze foto’s zijn niet-geverifieerde foto’s die zijn ingezonden door leden van de CWF Fotoclub.)

Aangewasgebied: Bloedwortel komt voor van zuidoost Manitoba tot in Nova Scotia
Habitat: De natuurlijke habitat van bloedwortel is in of aan de rand van rijke, vochtige bossen.
Gedrag:

Bloedwortel heeft aparte stengels voor de bloem en het blad, en hij bereikt een gemiddelde hoogte van 10-25 centimeter als hij volwassen is. In april of begin mei verschijnt de bloemknop van de bloedwortel, die beschermend in het blad is gewikkeld. Als de bloem zich opent, opent ook het blad zich.

Primaire Ecosysteem Rollen:

Inheemse bijen en vliegen kunnen bloedwortelbloemen bestuiven – en krijgen er stuifmeel voor terug – mits het vroege lenteweer warm genoeg is voor hen om actief te zijn. Zo niet, dan is de bloem in staat tot zelfbestuiving, waarbij de helmknoppen (mannelijk deel) naar beneden reiken om stuifmeel af te zetten in de stempel (vrouwelijk deel).

Zekere inheemse mieren hebben een win-win relatie met bloedwortel. Zij dragen de bloedwortelzaden naar hun huizen en eten de voedzame buitenlaag van de zaden. De zaden van de bloedwortel zijn na het mierende feestmaal nog levensvatbaar en worden beschermd in een kamer in het mierennest. Deze kamer, samen met het afval van organisch materiaal van de mieren, vormt een vruchtbare plek voor de zaden om te ontkiemen. Bloedwortel verspreidt zich via de wortelstokken, maar de extra stimulans van de mieren versnelt het proces en helpt de bloedwortelpopulatie zich uit te breiden in een tijd waarin de vernietiging van zijn habitat welig tiert.

Door Sarah Coulber

Wanneer de sneeuw begint te smelten en de dagen langer worden, sta ik te popelen om in het bos te gaan wandelen. De aarde ruikt naar de lente, de vogels zingen volop en de bosbodem is bedekt met lentebloemen.

Overal waar loofbomen staan – bomen die hun bladeren verliezen in de winter – is er de mogelijkheid om de tere bloesems van lentephemeralen te vinden. Lente-ephemeralen zijn bloemen die profiteren van het licht dat in het vroege voorjaar door het open bladerdak naar beneden schijnt. Het is in deze tijd dat ze bloeien en zich voortplanten. Aan het eind van de lente, als de bladeren aan de bomen volgroeid zijn, worden ze stil.
Sommige bloemen zijn gemakkelijk te zien, andere vereisen een langzame pas en een scherp oog om ze te zien. Ik heb ongerepte gebieden ontdekt die bezaaid waren met het frisse wit van de sierlijke trillerium of met de minder opvallende, maar even mooie forellenlelie. Als je oog eenmaal gewend is aan het spotten van deze voorjaarsbloemen, zul je ze bijna overal tegenkomen!

Een indrukwekkend voorjaarsephemerium is bloedwortel (Sanguinaria canadensis). Dit lid van de papaverfamilie heeft een korte bloeiperiode, maar hij geeft een goede show om dat te compenseren. Het heeft ook grote groene bladeren die de hele zomer blijven staan en dienen als een nuttige bodembedekker.

Toepassingen

De wortels van bloedwortel zijn uiterst giftig, hoewel de Indianen de plant hebben gebruikt voor medicinale bereidingen en als insectenwerend middel. Het rode sap van de plant is ook gebruikt als kleurstof voor kleding en voor het versieren van de huid, diverse gereedschappen en huishoudelijke artikelen.

Volgens Mary Predny en James Chamberlain, auteurs van Bloodroot, Sanguinaria Canadensis, An Annotated Bibliography, wordt er onderzoek gedaan naar het gebruik van bloedwortel als diervoeder en als bestrijdingsmiddel.

Voorzichtigheid: Wij bevelen het gebruik van deze planten voor medicinale of voedingsdoeleinden niet aan. Veel planten zijn giftig of schadelijk als ze worden gegeten of uitwendig worden gebruikt. De informatie over voedsel en medicinale waarde is alleen toegevoegd voor de interesse. Deze informatie is verzameld uit boeken en de nauwkeurigheid ervan is niet getest.

Vermeerdering

Zaden rijpen gewoonlijk een maand na de bloei. Het is het beste om de zaden op dit tijdstip te planten om ze een natuurlijke periode van enkele weken kou en vervolgens enkele weken warmte te geven voor ontkieming. Als u de roodbruine zaden van uw eigen planten verzamelt, moet u de peulen goed in de gaten houden, want als ze eenmaal beginnen te splijten, zullen de zaden zich snel verspreiden.

U kunt ook de wortelstokken verdelen. William Cullina, in zijn boek The New England Wild Flower Society Guide to Growing and Propagating Wildflowers of the United States and Canada, legt uit hoe succesvol hij is in het delen van wortelstokken als de plant in de herfst in rust is. Snijd de wortelstok in “segmenten van 3 tot 4 inch en net onder het oppervlak op een vochtige, maar goed gedraineerde, licht beschaduwde plaats.”

Onderhoud

Bloedwortel geeft de voorkeur aan zijn natuurlijke habitat van rijke grond onder loofbomen en struiken. Hij gedijt in diepe schaduw of gedeeltelijke schaduw met zacht, vroeg ochtendlicht. Maar als u de grond vochtig en goed gedraineerd houdt, kan de bloedwortelplant meer zon verdragen. Het aanbrengen van bladmulch helpt om de omstandigheden in het bos na te bootsen en zorgt voor voeding wanneer de bladeren ontbinden. Bladmulch biedt ook bescherming tijdens de koude noordelijke winters en de uitdrogende zomerhitte. Gebruik echter niet te veel bladmulch, omdat dit kan bijdragen aan stengelrot.

Het kweken van inheemse planten kan tijd en geld besparen, en lonend zijn voor zowel mensen als onze buren in het wild.

Lees meer over het kweken van inheemse planten in uw tuin.

Om een inheemse planten leverancier bij u in de buurt te vinden, probeer onze lijst van Canadese kwekerijen.