Biografie Harriet Tubman

Harriet Tubman

Harriet Tubman-Underground Railroad conducteur, abolitionist, Burgeroorlog spion en verpleegster, suffragist, en humanitair. Tubman werd begin 1822 als slavin geboren in Dorchester County, Maryland. Ze overwon de gruwelijke tegenslagen van haar kindertijd om met een stalen wilskracht uit de strijd te komen. Door haar succes te danken aan unieke overlevingstechnieken die ze leerde in de bossen, velden en moerassen van Maryland’s Eastern Shore, oversteeg Tubman haar slachtofferschap om levenslange dromen van vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid na te streven.

Naam Araminta, of “Minty,” door haar ouders Ben en Rit Ross, Tubman was het vijfde van negen kinderen. Ze werd bij haar moeder weggehaald en verhuurd toen ze zes jaar oud was. Ze werd vaak lichamelijk en geestelijk mishandeld en verwaarloosd. Ze werd bijna gedood in de Bucktown Village Store door een klap op haar hoofd van een ijzeren gewicht gegooid door een boze opzichter en bleef de rest van haar leven last houden van de verwonding. De veelvuldige scheidingen en de ruwe behandeling werden nog verergerd door de verkoop van haar drie zussen naar onbekende locaties in het diepe zuiden. “Slavernij,” zei ze, “is het volgende ding naar de hel.”

Getrouwd met John Tubman, een vrije zwarte, in 1844, veranderde “Minty” haar naam in Harriet. Toen ze in 1849 geconfronteerd werd met de verkoop van haar geliefden om de schulden van haar overleden meester te vereffenen, vluchtte Tubman voor de slavernij door zich aan te sluiten bij het lokale Underground Railroad netwerk. Ze reisde ’s nachts, met behulp van de Poolster en instructies van zwarte en blanke helpers, en vond haar weg langs Maryland’s Eastern Shore door Delaware naar de vrijheid in Philadelphia. Maar de vrijheid was bitterzoet. “Ik was vrij,” herinnerde Tubman zich later, “maar er was niemand om me te verwelkomen in het land van de vrijheid.”

Tubman nestelde zich in de anti-slavernij en Underground Railroad netwerken in Philadelphia, New York City, en Boston, alsook in vrouwenstemrecht vergaderingen. Hier vond ze de financiële en persoonlijke steun die ze nodig had om haar strijd tegen de slavernij voort te zetten, maar ook de ideologieën over rassengelijkheid en gendergelijkheid die de rest van haar leven centraal zouden staan in haar activisme.

Ondanks de vele risico’s, waaronder een zekere dood als ze gevangen werd genomen, slaagde Tubman erin om tegen 1860 ongeveer 70 mensen, waaronder haar broers, ouders en andere familieleden, naar de vrijheid te brengen. Tijdens meer dan een dozijn ontsnappingen gebruikte Tubman vermommingen, verschillende listen en vertrouwde ze op een betrouwbaar systeem van safe houses waar zwarte en blanke sympathisanten hielpen om vrijheidszoekers te verbergen. Hoewel ze niet iedereen kon begeleiden die uit de Eastern Shore wilde ontsnappen, stelde ze door gedetailleerde instructies nog eens 70 of meer mensen in staat hun weg naar de vrijheid te vinden. Tubman’s talrijke reizen terug in gevaarlijk slavengebied om mensen naar de vrijheid te leiden bezorgden haar de bijbelse bijnaam “Mozes.”

In de jaren voor de Burgeroorlog groeide Tubman’s persoonlijke oorlog tegen de slavernij uit tot een engagement om het slavensysteem volledig te vernietigen. Ze werkte samen met John Brown, de anti-slavernij activist wiens mislukte overval op Harpers Ferry, West Virginia, in 1859 hielp de Burgeroorlog te ontketenen. Tijdens de oorlog ging ze naar South Carolina waar ze afwisselend verpleegster, verkenner, kok en spion voor het leger van de Unie was. Daar leidde ze de Combahee River Raid en staat bekend als de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die het bevel voerde over een gewapende militaire raid.

Na de oorlog keerde Tubman terug naar haar huis en familie in Auburn, New York. In 1869 trouwde ze met burgeroorlogsveteraan Nelson Davis en ze adopteerden een dochtertje, Gertie. Tubman’s passie voor rassengelijkheid en gelijkheid van man en vrouw dreef haar de rest van haar leven om de inferieure politieke, economische en sociale rol van vrouwen en Afro-Amerikanen aan te vechten door middel van stemrecht en burgerrechtenactivisme. Ze stierf op 10 maart 1913.