Behandeling van erythrodermische psoriasis: van de medische raad van de Nationale Psoriasis Stichting

Achtergrond: Erythrodermische psoriasis is een ernstige vorm van psoriasis die acuut kan ontstaan of een chronisch beloop kan volgen. Er zijn een aantal behandelingsmogelijkheden, maar over het algemeen zijn er weinig evidence-based gegevens om clinici te leiden bij het beheren van deze uitdagende gevallen.

Doelstelling: Ons doel was om behandelingsaanbevelingen te creëren om dermatologen te helpen patiënten met erythrodermische psoriasis te behandelen.

Methoden: Een werkgroep van de Medische Raad van de Nationale Psoriasis Stichting werd bijeengeroepen om behandelingsopties voor erytrodermische of exfoliatieve psoriasis te evalueren. De bijeenkomsten werden gehouden via teleconferentie en werden gecoördineerd en gefinancierd door de National Psoriasis Foundation. Er werd consensus bereikt over de behandeling van erythrodermische psoriasis. Een literatuuroverzicht werd uitgevoerd om behandelingsopties voor erythrodermic psoriasis en de sterkte van het bewijsmateriaal voor elke optie te onderzoeken.

Resultaten: Er is geen wetenschappelijk bewijs van hoge kwaliteit waarop aanbevelingen voor behandeling kunnen worden gebaseerd. De behandeling moet worden bepaald door de ernst van de ziekte op het moment van presentatie en de comorbiditeiten van de patiënt. Cyclosporine en infliximab lijken de snelst werkende middelen te zijn voor de behandeling van erytrodermische psoriasis. Acitretine en methotrexaat zijn ook geschikte eerstelijnskeuzes, hoewel ze meestal langzamer werken. Behandelaars kunnen een aantal tweedelijns middelen, waaronder etanercept of combinatietherapie, overwegen bij de behandeling van patiënten met erythrodermische psoriasis. Combinatietherapie kan effectiever zijn dan een behandeling met één middel; er is een gebrek aan wetenschappelijke gegevens op dit gebied. Alle patiënten moeten worden geëvalueerd op onderliggende infecties. Ondersteunende zorg kan helpen bij het onder controle houden van de ziekte en de symptomen van de patiënt, indien deze op de juiste wijze wordt ingesteld. Artsen moeten potentieel verergerende middelen vermijden bij het beheer van deze uitdagende ziekte.

Beperkingen: Er zijn weinig studies van hoge kwaliteit die behandelingsopties voor erythrodermische psoriasis onderzoeken.

Conclusie: Behandeling van patiënten met erythrodermische psoriasis vereist een grondig begrip van de beschikbare behandelingsopties. Therapie moet worden gebaseerd op de ernst van de ziekte en de onderliggende comorbiditeiten van de patiënt. Er zijn beperkte gegevens beschikbaar om de behandelopties voor erythrodermische psoriasis te vergelijken. Verdere studies zijn nodig om het optimale behandelingsalgoritme voor deze patiënten te onderzoeken.