Basketball Is My Favorite Sport

Voor mij – en waarschijnlijk voor iedereen die het speelt – is basketbal veel meer dan een hobby, meer dan een sport, meer dan een manier om gezond te blijven. Zowel kinderen als volwassenen houden van het spel vanwege het plezier en de adrenalinestoot tijdens het spelen, maar ook vanwege het gevoel van saamhorigheid, van het delen van een gemeenschappelijk doel. De intense emoties en de filosofie die met het spel samenhangen, maken van basketbal mijn favoriete sport. De kwaliteiten, waarden en lessen die ik heb geleerd, maar ook de ontberingen die ik op het veld heb ondervonden, hebben me geholpen om als persoon te groeien.
In de eerste plaats heeft basketbal me geholpen om in mezelf te geloven. Ik was een erg verlegen en zelfs laffe tiener, altijd bang om te falen. Toen ik de bal voor het eerst in handen kreeg, dacht ik dat ik nooit goed zou kunnen dribbelen, laat staan een doelpunt maken. Maar het was maar een spel, het was leuk, en het maakte me niet bang. En raad eens wie er nu velddoelpunten maakt? Naarmate ik meer oefende en mijn vaardigheden verbeterde, kreeg ik meer zelfvertrouwen – ik begreep dat ik mijn doelen kon bereiken als ik maar hard genoeg werkte, en dat werkte ook door op andere gebieden in mijn leven. Ik had nu de moed om nieuwe dingen te proberen, ik was veel minder geïntimideerd door mensen of onverwachte situaties, ik voelde me sterker – ik geloofde in mezelf.
Ten tweede: basketbal gaat over teamwork en goede communicatie. Het spel leerde me om voor het team te spelen, niet voor mezelf – om te weten wanneer ik de bal moet doorgeven aan iemand met betere scoringskansen, of wanneer ik een teamgenoot moet komen helpen om uit een benauwde situatie te komen. Hoe goed de spelers individueel ook zijn, als ze niet communiceren en niet goed kunnen samenwerken, als ze voor zichzelf spelen, zal het team zeer zeker verliezen.
Ten derde geloof ik dat deze sport je veel kan leren over wie iemand werkelijk is. Slechts één snel spelletje kan je meer vertellen over iemands leven dan iemand zich kan voorstellen. Binnen de eerste paar minuten op het veld, kun je leren over iemands bereidheid, gretigheid, individualiteit, perceptie van zichzelf, optimisme, vertrouwensniveau, altruïsme, vertrouwen in anderen, en nog veel, veel meer. Dit alles zonder woorden – of niet veel, in ieder geval.
Een andere reden waarom ik absoluut van deze sport hou is omdat het de onderlinge band bevordert. Of we nu wonnen of verloren, elke wedstrijd, elke training zorgde ervoor dat ik me dichter en dichter bij mijn teamgenoten voelde. Vechten voor hetzelfde doel brengt mensen samen, of het doel nu bereikt wordt of niet. Het winnen van een wedstrijd verbond ons in vreugde, evenzeer als het verdriet van het verliezen ons verbond. Zelfs de onvermijdelijke ruzies, eenmaal opgelost, maakten dat ik me dichter bij de andere spelers voelde.
Ten slotte is basketbal een gezellig toevluchtsoord wanneer het leven moeilijk wordt. Hoewel ik veel gegroeid ben, ben ik nog steeds bang voor veel dingen, ontbreekt het me soms nog aan zelfvertrouwen – ik ben nog steeds menselijk. Als ik de behoefte voel om weg te rennen, wend ik me gewoon tot basketbal. Terwijl ik speel, kan ik mijn gedachten afleiden van de moeilijkheden die ik tegenkom en kan ik weer in mezelf geloven. Op het veld heb ik alleen mezelf en mijn team nodig, verder niets; een paar uur lang concentreer ik me alleen maar op het genieten van het spel en het hebben van plezier.

Basketbal is mijn favoriete sport, maar het is zeker niet alleen maar een sport. Het leert je veel over jezelf en anderen, het geeft je vertrouwen in jezelf en anderen, het leert je het belang van teamwork en communicatie, het helpt je om te gaan met moeilijke situaties – het helpt je groeien als persoon, en dat is waarom ik er van hou.