Bandcamp

BIG UPS Spoon’s Britt Daniel Picks His Bandcamp Favorites By Samuel Tornow – September 30, 2020

Sommige bands schieten omhoog in het populaire bewustzijn en branden net zo snel weer uit, maar Spoon verdiende hun plaats in het moderne rock pantheon niet door mega-hits, maar door pure consistentie. Al meer dan 20 jaar brengt de band uit Austin solide platen uit, de ene al anders dan de andere, de ene al een soundtrack in het leven van ontelbare fans. Het lijkt erop dat iedereen een Spoon verhaal heeft.

Zoals bij zoveel bands werden de opnamesessies voor het nieuwe album van Spoon in maart afgebroken door Covid-19, waardoor de band in het ongewisse bleef over het lot van de nummers die ze al hadden opgenomen. Op het moment van het interview, zei frontman Britt Daniel dat de band op het punt stond om Covid tests te doen en dan terug de studio in te gaan.

. 00:10 / 00:58

Aan de vooravond van hun terugkeer, praatte Daniel over enkele van zijn favoriete platen, van de zachte coo’s van The Clientele tot bombastische klanken van Tropical Fuck Storm.

The ClienteleSuburban Light

” is een van mijn favoriete platen ooit. Het is een plaat waar ik in 2001 veel naar heb geluisterd toen ik Kill The Moonlight aan het schrijven was. Ik ging weg naar New London, Connecticut, een plaats die ik helemaal niet kende. Ik wilde weg uit Texas voor de zomer en ergens heen gaan waar ik niemand kende. Dus vroeg ik wat vrienden en iemand kende iemand in New London die wegging voor de zomer. Dus nam ik haar appartement en schreef gewoon liedjes. Het werkte met deze plaat omdat, voor mij, deze plaat het geluid van eenzaamheid is – of op zijn minst reflectie. Het is dromerige, eenzame muziek. Het was gewoon de perfecte plaat voor die zomer waarin ik alleen was, de band niet op tournee was, ik gewoon neerhurkte en dat ding afkreeg.”

A Giant DogPile

. 00:10 / 00:58

“Dus, Giant Dog is een band uit Austin. Ik wil zeggen dat ze met deze band zijn begonnen op de middelbare school, of dat ze elkaar in ieder geval al kennen sinds de middelbare school. Deze band is gewoon doorgegaan en doorgegaan. De songwriters zijn de twee zangers, Andrew en Sabrina. Hun samenwerking bij het schrijven van songs is zo goed en consistent geworden, en rond de tijd van Pile, waren ze in een hot streak van songwriting, zowel met deze band als ook met Sweet Spirit, wat hun andere band is. Ze schreven genoeg nummers om twee zeer lange albums per jaar te vullen. Dat is op zichzelf al verbazingwekkend met het niveau van songwriting waar we het hier over hebben. Toen we met hen op een mini-tournee gingen, had ik een van hun platen, maar ik had de band nog niet live gezien. Ik dacht dat ze best goed waren. Daarna heb ik ze een jaar niet live gezien. De volgende keer dat ik ze zag, was ik helemaal weggeblazen. Ik veranderde in een fanboy. Elke keer als ik in Austin was, keek ik of Giant Dog speelde.”

LowThe Great Destroyer

“Deze werd geproduceerd door Dave Fridmann, die een kerel is die een paar van onze platen heeft geproduceerd. Er waren een heleboel dingen die me naar Fridmann hebben geleid, maar dit album was misschien wel het grootste. Ik denk dat het een van de beste platen van zijn decennium is. Je zou Low indierock kunnen noemen – ik heb nooit echt geweten wat indierock inhield, maar het overstijgt elk hokje. Ik heb geprobeerd een paar van deze nummers te coveren, maar het is een beetje zoals Spoon nooit The Beatles heeft gecoverd, ook al zijn ze mijn favoriete band: hoe kun je de originelen overtreffen? Dat heeft Robert Plant echter niet tegengehouden. Hij coverde twee nummers van deze plaat.”

PavementCrooked Rain, Crooked Rain

” is een van de laatste grote klassieke Amerikaanse rockplaten aller tijden. Het heeft het hele scala, het heeft zijn rave-ups, zoals op ‘Unfair,’ en de laatste drie nummers zijn deze glorieuze puinhoop. De nummers waar ik het meest van hou zijn de nummers die mijn maag doen omdraaien, nummers als ‘Gold Soundz,’ en ‘Stop Breathin. Stephen Malkmus heeft een manier om een melodie te schrijven die aan de hartstriemen trekt. Ik weet niet zeker wat de wiskundige formule daarvoor is, of dat Malkmus zelfs wist dat hij het aan het doen was, maar dat gevoel weeft zich een weg in alle hoeken van deze plaat. Ik hou er zoveel van. Ik hou ervan hoe ‘Silence Kid,’ een Buddy Holly melodie kopieert. Zoals, is dat legaal? Ik weet het niet. Moesten ze betalen? Het is zo duidelijk een kopie van ‘Everyday’.”

DeerhunterCryptograms

“Ik kende Deerhunter niet in 2007, en een bevriende Australische journalist interviewde me voor zijn boek, en hij gaf me een schijfje waar misschien wel 100 albums op stonden. Op een gegeven moment ben ik gaan zitten en heb het de hele dag gedraaid. Dat is hoe ik Deerhunter leerde kennen. Zes maanden later, waren ze een van mijn favoriete bands in de wereld. Dit is waarschijnlijk het meest hardcore album van de band. Het is ongeraffineerde Deerhunter. Het is de combinatie van het ambient spul met de rare punk rock songs, zoals ‘Cryptograms. Dat is wat mijn aandacht trok, beide waren zo goed. We namen ze een jaar of twee later mee op tournee. Het was de originele Deerhunter line up, en Bradford was confronterend met het publiek, in wat, voor mij, hilarisch was. Weet je, we kwamen uit Ga Ga Ga Ga, en veel van het publiek kende Deerhunter niet, dus Bradford had plezier met hen. Het was fascinerend om naar te kijken.

“Hij had van die stream-of-consciousness verhalen, zingend, ‘Ik was een 12-jarige jongen,’ terwijl de band aan het jammen was, en hij zou zeggen, ‘Toen deed ik dit! Toen deed ik dat! En ik was nog steeds een 12-jarige jongen. Het was iets wat hij duidelijk verzon. Hij had het liedje nog nooit op die manier gespeeld, en dat zou hij ook nooit meer doen. Maar dan ging hij ook de confrontatie aan met het publiek op een manier die confronterend was. Het gebeurt niet vaak dat je tijdens een tour, zelfs met een band waar je van houdt, vrijwillig elke avond naar ze gaat zitten kijken.”

BodegaEndless Scroll

. 00:10 / 00:58

“Ik hou van de review stijl op AllMusic, dus ik krijg de wekelijkse samenvatting van platen die uitkomen. Het is een manier om op de hoogte te blijven. Ik vond Bodega daar, en dacht: ‘Je kunt dit punk noemen, je kunt het post-punk noemen, je kunt het rock and roll noemen.’ Het is het soort band dat, toen Spoon begon, dat is de vibe waar we voor gingen. Ik ben ook helemaal voor deze band in de studio versus lo-fi slaapkamer spul. Dit is een band in een kamer die deze nummers in de loop der tijd in kelders en op podia heeft gespeeld, om erachter te komen wie ze zijn. Je kunt dit New York City rock and roll noemen. Het is het geluid van leven en werken in Brooklyn in 2018. Het is een plaat die een voorproefje heeft van het huidige merk van dystopie.”

Tropical Fuck StormA Laughing Death in Meatspace

“Ik ging door een fase waarin ik deze plaat nogal eens aan mijn vrienden aanbeval. You Let My Tyres Down’ klinkt voor mij als een Drones-nummer. Het zit hem allemaal in het verhaal dat Gareth Liddiard vertelt. Er is dat hartverscheurende deel waar hij zingt, ‘You let my tyres down,’ met een teleurstelling en verlangen dat onder de oppervlakte sluimert en nooit wordt uitgelegd. Hij heeft het over een verhaal dat hij zag met een tragisch personage, en hoe iedereen met haar probeert om te gaan. Ik weet niet zeker of zij degene is die zijn banden liet zakken of niet. Ik heb het gevoel dat zij het niet was. Maar het doet er niet toe. De teksten zijn zo goed. Hij is gewoon een dichter. Dat voel je in ‘The Future of Mystery’. Op een gegeven moment heb ik alle verschillende soorten technologie opgezocht die hij opsomt. Het gaat over het verhaal van de schaakkampioen die het opneemt tegen Deep Blue, de computer. Wie haalt het in z’n hoofd om daar een liedje over te schrijven, en hoe weinig mensen kunnen dat eigenlijk voor elkaar krijgen?”

Margaret GlaspyEmotions and Math

“Waar ik het eerst op afging was de stem, die heel erg rock and roll klinkt, maar heel erg non-cliche. Als je een manier kunt vinden om die klassieke stijl te zingen en toch je identiteit te behouden, dan heb je het. Ik hou van het uitgeklede karakter van de band en het geluid van de plaat. Als ze een solo neemt, is er geen ritmegitaar – zij is de ritmegitarist. Als ik naar haar muziek luister, denk ik: ‘Ik heb deze vrouw eerder ontmoet.'”