Angola Cultuur en Mensen

Zuidelijk Afrika is een van de begenadigde regio’s als het gaat om cultuur, etniciteit en mensen. Op dezelfde manier is Angola een van de diverse cultuurlanden in Afrika. Het zijn misschien de Nationale Parken in Angola die veel toeristen aantrekken, maar de culturen en levensstijl van de Angolezen is iets unieks… de moeite waard om te ontdekken!

Denker

De Denker is een van de mooiste kunstwerken van de Chokwe-oorsprong en vertegenwoordigt alle Angolezen door de nationale cultuur te symboliseren. Het beeldhouwwerk is te zien terwijl het voorover buigt met beide benen gekruist en de handen op het hoofd geplaatst, wat de menselijke gedachte symboliseert. Het is een van de oudste artefacten in Angola

De culturele oorsprong van Angola houdt verband met de Bantoevolkeren in Centraal Afrika en het oude koninkrijk Kongo Door zijn ligging aan de zuidwestkust van Afrika werd Angola rond 1500 n.Chr. een belangrijke koloniale regio voor de vroege ontdekkingsreizigers en het groeiende Portugese rijk. Pas in de 19e eeuw probeerde Portugal Angola tot een van zijn sterke gebieden te maken, maar dit stuitte op verzet bij de plaatselijke Angolezen, wat leidde tot de onafhankelijkheid

Angola’s onafhankelijkheidsstrijd was lang en gewelddadig, en het leven in de onafhankelijke natie werd ook ontsierd door hevige burgeroorlogen. De weg naar de onafhankelijkheid vernietigde de sterke samenhang van de plaatselijke culturen en ook de Portugese trekken die in de kuststreek opdoemden. De grootste etnische groepen in Angola hebben een duidelijk cultureel profiel en verschillende politieke loyaliteiten.

Volkeren van Angola

De bevolking van Angola wordt geschat op 18.498.000 (2009). Zij bestaat voor 37% uit Ovimbundu (taal Umbundu), voor 25% uit Ambundu (taal Kimbundu), voor 13% uit Bakongo, en voor 32% uit andere etnische groepen (waaronder de Ovambo, de Ganguela en de Xindonga), alsmede ongeveer 2% mestiços (gemengd Europees en Afrikaans) en 1% Europees. De Ambundu en Ovimbundu vormen samen een meerderheid van de bevolking, namelijk 62%.

Omvimbundu

Enkele van de prominente volkeren/stammen zijn de Ovimbundu , die zich in de centrale en zuidelijke gebieden bevinden en Umbundu spreken. De Mbundu zijn geconcentreerd in de hoofdstad Luanda en in de centrale en noordelijke gebieden en spreken Kimbundu.

Bakongo

De Bakongo spreken varianten van de Kikongo taal en leven ook in het noordelijk deel van Angola. Een meerderheid van de Bakongo die in het begin van de jaren zestig naar de Democratische Republiek Kongo waren gevlucht, of van hun kinderen en kleinkinderen, keerde naar Angola terug, maar vestigde zich meestal niet in hun oorspronkelijke “habitat”, maar in de steden – opnieuw vooral in Luanda.

Andere belangrijke groepen zijn de Lunda-, Chokwe- en Nganguela-volkeren, die zich in het oosten hebben gevestigd. Een kleine maar belangrijke minderheid van mesticos (Portugees-Afrikanen) woont in de grotere steden, vooral in Luanda. Vóór 1975 had Angola een van de grootste blanke minderheden in Afrika, van wie velen Portugal nooit hadden gezien, maar de meesten vertrokken toen de onafhankelijkheid dreigde.

Godsdienst en geloof

Het Portugees is de officiële taal van het land, en de meerderheid van de Angolezen is rooms-katholiek. Er zijn ook kleinere aantallen protestanten en mensen die uitsluitend traditionele godsdiensten belijden, hoewel veel Angolezen sommige traditionele geloofsovertuigingen combineren met hun christendom.

De moslims, bijna allen immigranten uit Westafrikaanse en andere landen en behorend tot de soennitische tak,

De traditionele kunsten van Angola hebben een belangrijke rol gespeeld in culturele rituelen die overgang markeren zoals geboorte of dood, van kindertijd naar volwassenheid, en de oogst- en jachtseizoenen. Bij de vervaardiging van maskers en andere voorwerpen van brons, ivoor, hout, malachiet, of keramiek, heeft elke etnolinguïstische groep een eigen stijl. Zo stellen de rituele maskers van de Lunda-Chokw figuren uit hun mythologie voor als Prinses Lweji en Prins Tschibinda-Ilunga.

Onderwijs en literatuur

Letterdheid is vrij laag, met 67,4% van de bevolking boven de 15 jaar die Portugees kan lezen en schrijven. 82,9% van de mannen en 54,2% van de vrouwen zijn in 2001 geletterd. Sinds de onafhankelijkheid van Portugal in 1975 worden elk jaar een aantal Angolese studenten toegelaten aan middelbare scholen, polytechnische instituten en universiteiten in Portugal, Brazilië en Cuba via bilaterale overeenkomsten; over het algemeen behoren deze studenten tot de Angolese elites.

Muziek, drama en kunst

Muziek is het hart en de ziel van elke Angolees, het is overal te horen en ze gebruiken alles als een excuus om te feesten. Het land kent een breed scala aan muziek, voornamelijk Kuduro, Kizomba, Semba, en Tarrachinha, waarbij de laatste sensueler is dan alle anderen. Al met al kan men gerust zeggen dat Angolezen leuke en liefdevolle mensen zijn met een dorst naar meer van wat het leven te geven heeft.

Het gebruik van deze ceremoniële maskers gaat altijd gepaard met muziek en verhalen vertellen, die beide een belangrijke ontwikkeling hebben doorgemaakt. De literaire wortels van de Angolezen in de orale traditie werden in de loop van de 19e eeuw overschaduwd door de geschriften van Portugees opgeleide Portugees-Afrikanen in de steden.

Angola’s beroemdste dichter, Antonio Agostinho Neto, was de leider van een belangrijke politieke beweging. Zijn werken hadden vrijheid als thema en zijn in vele talen vertaald. De literatuur na de onafhankelijkheid is echter beperkt door censuur en voortdurende politieke strijd.

Bouwen en architectuur

Vele gebouwen in Angola getuigen van de culturele bijdragen van de Portugezen. Enkele van de vroegste monumenten zijn kerken in het verre noorden die als basis dienden voor missionarissen in het Kongo koninkrijk. Een mooi voorbeeld is de kerk van Se in de stad Mbanza Kongo. Eigenlijk is de Portugese architectuur een van de meest fascinerende attracties in Angola en veruit een van de beste onderdelen van de reis/rondreisroute voor Angola.

De latere bouw van vele forten aan de kust komt overeen met de groeiende slavenhandel van het gebied. Fort Sao Miguel in Luanda, gebouwd aan het begin van de 17e eeuw, is het beroemdste van deze. Dit enorme fort was jarenlang een op zichzelf staande stad, beschermd door dikke muren vol kanonnen. Het fort diende als slavendepot, administratief centrum en residentie voor de Portugese gemeenschap.

De kathedraal van Luanda, voltooid in 1628, is een ander indrukwekkend monument in de hoofdstad. Vrijwel elke kuststad heeft een reeks historische gebouwen die in grote lijnen op elkaar lijken. De kerk van Sao Tiago in de stad Namibe, bijvoorbeeld, werd gebouwd in de 19e eeuw in een stijl die sterk doet denken aan de 16e-eeuwse kerken in meer noordelijke steden.