Alicia Alonso Martinez

Een jaar later trad ze voor het eerst publiekelijk op in Tcaikovsky’s Sleeping Beauty. In 1937 kwam er een einde aan haar snelle opmars in het ballet toen ze verliefd werd op haar medestudent Fernando Alonso, met wie ze trouwde. Het paar verhuisde naar New York City om een professionele carrière te beginnen, maar ze beviel al snel van een dochter. Alicia slaagde er echter in haar opleiding voort te zetten door privé-lessen te nemen voordat ze naar Londen reisde om haar studie voort te zetten.
De zaken namen een slechte wending in 1941 toen bij Alonso een netvliesloslating werd geconstateerd. Ze onderging een operatie om het probleem te verhelpen, en werd bevolen drie maanden bewegingsloos in bed te liggen om haar ogen de kans te geven te genezen. Omdat ze daar niet aan kon voldoen, oefende ze met haar voeten, terwijl ze wees en zich uitrekte. De operatie was niet helemaal succesvol, en er werd een tweede operatie uitgevoerd. Deze verliep echter niet goed, en er werd bepaald dat Alonso nooit een perifeer zicht zou hebben. Terug in Havana onderging ze een derde operatie, en kreeg ze het bevel zich een jaar lang niet te bewegen. Ze mocht niet met haar dochter spelen, niet te hard kauwen, niet lachen of huilen, of haar hoofd bewegen. Haar man zat elke dag bij haar en gebruikte zijn vingers om haar de klassieke balletbewegingen aan te leren. Toen ze eindelijk mocht bewegen, raakte Alonso gewond toen een orkaan een deur in haar huis verbrijzelde, waardoor glassplinters op haar hoofd en gezicht terechtkwamen. Verbazend genoeg waren haar ogen niet gewond, en ze mocht beginnen met dansen.
Terug in New York in 1943, begon Alonso haar vaardigheden weer op te bouwen toen ze gevraagd werd om Giselle te dansen ter vervanging van de gewonde prima ballerina van het theater. Na haar eerste optreden werd ze gepromoveerd tot hoofddanseres en danste ze de rol van Giselle tot 1948. Om haar handicap te verbergen, ze zag maar aan één oog en had geen perifeer zicht, trainde Alonso haar partners om precies daar te zijn waar zij ze nodig had, zonder uitzondering. Ze liet de decorontwerpers ook sterke spots in verschillende kleuren installeren om als gids te dienen.
Teruggekeerd naar Cuba in 1948, vormden Alicia en Fernando hun eigen gezelschap, dat ze met weinig financiële steun onderhielden. Gedurende deze tijd danste ze ook twee keer in Rusland en trad op voor het Paris Opera Ballet in 1953. In de daarop volgende decennia maakte ze wereldreizen door West- en Oost-Europese landen, Azië, Noord- en Zuid-Amerika, en trad ze op als gastdanseres bij andere gezelschappen. Ze danste tot ver in de zeventig en leidt nog steeds haar balletgezelschap, ook al is ze 91 en bijna blind.