Albany Movement

De Albany Movement begon in de herfst van 1961 en eindigde in de zomer van 1962. Het was de eerste massabeweging in het moderne tijdperk van burgerrechten die de desegregatie van een hele gemeenschap als doel had, en het resulteerde in de gevangenneming van meer dan 1000 Afro-Amerikanen in Albany en de omliggende plattelandsdistricten. Martin Luther King Jr. werd in december 1961 bij de beweging betrokken toen honderden zwarte demonstranten, waaronder hijzelf, in één week werden gearresteerd, maar acht maanden later verliet King Albany en gaf toe dat hij er niet in was geslaagd de doelstellingen van de beweging te verwezenlijken.

Als het wordt verteld als een hoofdstuk in de geschiedenis van de nationale burgerrechtenbeweging, was Albany belangrijk vanwege King’s betrokkenheid en vanwege de lessen die hij er leerde en die hij spoedig zou toepassen in Birmingham, Alabama. Uit de mislukking van Albany kwam dus het succes van Birmingham voort. Recente historici hebben echter gesuggereerd dat door het verhaal van de Albany-beweging chronologisch en geografisch uit te breiden en de beweging op haar eigen voorwaarden te behandelen – als een lokale beweging met diepe wortels – een heel ander beeld ontstaat van de vrijheidsstrijd in de zuidwestelijke hoek van de staat.

Achtergronden

Hoewel de strijd voor burgerrechten in Albany kan worden gezegd te zijn begonnen tijdens de Reconstructie, toen duizenden politiek actieve zwarte mannen mede-afro-Amerikanen verkozen voor lokale en staatskantoren, kunnen de wortels van de moderne beweging worden getraceerd naar het Jim Crow-tijdperk van het begin van de twintigste eeuw, toen minder dan dertig Afro-Amerikanen in Albany waren geregistreerd om te stemmen. In de onmiddellijke nasleep van de Eerste Wereldoorlog (1917-18) richtte de teruggekeerde zwarte veteraan C.W. King in Albany een plaatselijke afdeling op van de National Association for the Advancement of Colored People (Nationale Vereniging voor de Bevordering van Gekleurde Mensen). Hoewel de vereniging al na enkele jaren een slapend bestaan leidde, werd zij in de jaren 1940 nieuw leven ingeblazen. Het blijvende verlangen om meer controle over hun eigen leven te krijgen bracht sommige Afro-Amerikanen uit de middenklasse ertoe om in de jaren 1940 en 1950 kiezersregistratiecampagnes te organiseren. Anderen verzochten lokale overheden om verbeteringen aan te brengen in de infrastructuur van zwarte buurten. De zoon van C.W. King, C.B. King, ging rechten studeren en gebruikte zijn talenten ten behoeve van Afro-Amerikanen in de gesegregeerde rechtszalen van zuidwest Georgia.

De Beweging, 1961-1962

In 1961 was Albany getuige van de kruising van sommige van deze lokale inspanningen met die van drie jonge Student Nonviolent Coordinating Committee (SNCC) werkers-Charles Sherrod, Cordell Reagon, en Charles Jones-die naar het Albany-gebied waren gekomen om een kiezersregistratieactie te houden.

De SNCC-werkers moedigden studenten en anderen in Albany aan om de gevestigde orde en haar segregatiebeleid aan te vechten. Vanaf het begin kregen ze te maken met tegenstand van zowel blanken als conservatieve Afro-Amerikanen. Verdeeldheid in de zwarte gemeenschap zou de burgerrechteninspanningen gedurende 1961 en 1962 blijven teisteren. Maar op belangrijke momenten stegen de Afro-Amerikanen van Albany boven de verdeeldheid uit. Dat deden zij medio november 1961, toen de belangrijkste zwarte verbeteringsorganisaties in de stad de Albany Beweging vormden en William G. Anderson, een jonge zwarte arts, als hun voorzitter kozen. Er werden massabijeenkomsten belegd, demonstranten marcheerden, en tegen half december waren meer dan 500 demonstranten gevangen gezet. De leiders besloten de hulp in te roepen van Martin Luther King Jr. om het momentum gaande te houden en meer nationale publiciteit voor de zaak te krijgen. In december sprak King op een massabijeenkomst, marcheerde de volgende dag, en werd gearresteerd en gevangen gezet.

In Albany zag King de kracht van liederen om de menigte die de massabijeenkomsten bijwoonde te inspireren en kracht bij te zetten. Uit Albany kwamen de SNCC Freedom Singers voort, waaronder de in Albany geboren Bernice Johnson Reagon, die deze rijke muzikale traditie, ontleend aan de Baptistenkerken op het platteland, naar andere gemeenschappen in het hele land brachten.

Overtuigd dat de stadsambtenaren hadden ingestemd met bepaalde concessies, accepteerde King zijn borgtocht om vervolgens te ontdekken dat de blanke leiding weigerde om ook maar één van de eisen van de beweging in overweging te nemen. King keerde de zomer daarop terug naar Albany voor de veroordeling van de veroordelingen in verband met de decembermarsen. Hoewel hij en zijn collega-burgerrechtenleider Ralph David Abernathy gevangenisstraf verkozen boven het betalen van een boete, betaalde een blanke advocaat anoniem hun boetes en werden ze tegen hun wil vrijgelaten.

King besloot te blijven en zijn inspanningen voor de desegregatie van de stad voort te zetten. Hij schakelde zijn medewerkers van de Southern Christian Leadership Conference (SCLC) in om de campagne te coördineren. Hij had een geduchte tegenstander in de Albany politiechef Laurie Pritchett. Pritchett paste ogenschijnlijk de geweldloosheid toe die King predikte en gaf zijn agenten opdracht gewelddadigheid te vermijden, tenminste wanneer de tv-camera’s en nieuwsverslaggevers aanwezig waren. Voorbereid op de golven van demonstranten die King aanmoedigde, liet Pritchett hen arresteren en naar gevangenissen in de omliggende graafschappen sturen, waaronder Baker, Mitchell en Lee.

Op het laatst had King geen gewillige demonstranten meer voordat Pritchett geen gevangenisruimte meer had. Opnieuw liet King zich arresteren, en opnieuw werd hij vrijgelaten. Begin augustus was duidelijk dat King niet effectief was gebleken in het bewerkstelligen van veranderingen in Albany, maar hij had wel belangrijke lessen geleerd die hij en de SCLC zouden meenemen naar Birmingham.

Aftereffecten

Vanuit King’s perspectief was de Albany Beweging een mislukking, maar Afro-Amerikanen in Albany waren het daar niet mee eens. De mislukking van King betekende niet dat de beweging mislukte. SNCC-veldsecretaris Charles Sherrod merkte op: “Nu kan ik er niets aan doen hoe Dr. King zich misschien gevoeld zou hebben, … maar wat ons betreft, ging alles verder. We sloegen geen slag over.” De inspanningen om de zwarte kiezers te registreren waren zelfs zo succesvol dat, twee maanden nadat King Albany had verlaten, de Afro-Amerikaanse zakenman Thomas Chatmon bij de verkiezingen voor een zetel in de stadscommissie genoeg stemmen behaalde om een tweede verkiezing af te dwingen. Het volgende voorjaar schrapte de stadscommissie alle segregatiestatuten uit haar boeken.

Vanuit Albany leidden SNCC-medewerkers en anderen protestacties in het nabijgelegen Americus en Moultrie, en Afrikaanse Amerikanen in andere steden en graafschappen in het zuidwesten van Georgia werden geïnspireerd om hun lokale blanke machtsstructuren aan te vechten. De burgerrechtenbeweging doorliep verschillende fasen in het Albany-gebied. Nadat de segregatiewetten waren aangevochten en ongedaan gemaakt, richtten de leiders van de beweging zich eind jaren zestig en in de jaren zeventig op de integratie van scholen. Toen de door de rechtbank opgelegde integratie veel schoolbesturen in en rond Albany dwong om leerlingen per bus te vervoeren, richtten blanke ouders particuliere academies op, waarvan er in de regio nog steeds veel bestaan.

Recente ontwikkelingen

In de jaren tachtig verschoven de inspanningen voor burgerrechten naar de politiek en de poging om een einde te maken aan het stemmen bij meerderheid in de stads- en provinciale verkiezingen. Tegen de jaren 1990 hadden burgerrechtenleiders zich echter opnieuw gericht op onderwijs en praktijken zoals het volgen of groeperen van leerlingen naar “academische bekwaamheid”, een informele manier om blanke leerlingen te segregeren van zwarte. Ondertussen begonnen gemeenschapsleiders in Albany in de jaren ’90 de rassenkwesties aan te pakken die eerder onder het tapijt waren geveegd. De politieke leiders van de stad en het graafschap stemden ermee in om 750.000 dollar uit te trekken voor de renovatie van de Old Mt. Zion Church, waar King in 1961-62 de massa’s bijeen had geroepen, tot het Albany Civil Rights Institute, dat in 1998 werd geopend. En al deze inspanningen werden ondersteund door de Albany Herald, die in het begin van de jaren zestig krachtig campagne voerde tegen King en de zwarte strijd om de segregatie te vernietigen.

Aan het begin van de eenentwintigste eeuw was Albany in veel opzichten anders dan slechts vier decennia daarvoor. Diversiteit is nu het parool van het politieke en zakelijke establishment. En toch, op andere manieren blijft Albany verdeeld. Het schoolsysteem is voor het grootste deel zwart door de massale vlucht van blanken naar naburige voorsteden. Het inkomen per hoofd van de bevolking blijft hardnekkig achter bij dat van de blanken, en de gevangenissen bevatten een onevenredig groot aantal jonge Afro-Amerikaanse mannen. Ondanks het succes van de Albany Beweging, blijft de erfenis van de Amerikaanse apartheid zijn stempel drukken op deze Black Belt gemeenschap.