Agretti gesauteerd met pancetta

Ik vind het heerlijk om in de lente de markten in Umbrië te bezoeken, hoewel ik vaak van alles te veel koop, vooral omdat we thuis maar met z’n tweeën zijn om voor te koken. Het enige interessante lentegroen dat ik aarzelde te kopen, wordt hier in Umbrië agretti genoemd. Het ziet eruit als een bosje bieslook dat met intacte zandwortels bijeengebonden is. Ik had nog nooit van agretti gehoord voordat ik naar Umbrië verhuisde, maar deze groente deed me denken aan een groente die ik meer dan 20 jaar geleden kocht toen we in Milaan woonden, de Barba di Frate, en toen ik ernaar vroeg, zei de groentenverkoper dat het inderdaad om dezelfde groente ging. Dus, in mijn kennelijke behoefte om elke groente die ik te pakken kan krijgen te kopen en te koken, kocht ik twee bossen om mee naar huis te nemen voor het avondeten.

Agretti, ook bekend als monniksbaard in Engeland, is een moerasgras dat bij voorkeur groeit in de buurt van het water in zoute omstandigheden. Het heeft een levendige “groene” smaak, en de textuur is goed bestand tegen gebakken worden en het beste van alles is dat het heel goed voor je is! Agretti kan rauw gegeten worden als het heel jong is, maar wordt meestal gekookt en gegeten als een bladgroente en het wordt aanbevolen dat u het kookt in kokend water totdat de bladeren zacht worden, maar de bladeren nog steeds wat knapperig zijn.

Volgens Wikipedia “heeft de plant een groot historisch belang als bron van natriumcarbonaat, dat werd gewonnen uit de as van Salsola soda en andere zoutmelde planten. Natriumcarbonaat is een van de alkalische stoffen die van cruciaal belang zijn bij het maken van glas en zeep. De beroemde helderheid van 16e eeuws kristalloglas uit Murano en Venetië hing af van de zuiverheid van “Levantijns natriumcarbonaat”, en de aard van dit ingrediënt werd geheim gehouden. Hoewel het tijdperk van de teelt van natriumcarbonaat al lang voorbij is, wordt Salsola soda nog steeds geteeld als een groente die een grote populariteit geniet in Italië en bij fijnproevers over de hele wereld. De gebruikelijke namen in het Italiaans zijn Barba di Frate, Agretti, Roscana, en Liscari saliva.”

Toen we in Milaan woonden, kocht ik af en toe Barba di Frate, of agretti in het voorjaar als het in het seizoen was en bakte het met wat pancetta zoals in dit recept, wat de enige manier was waarop mijn kinderen het in die tijd wilden eten. Ik hou van de rijke groene smaak, en nu ik het opnieuw heb leren kennen, ben ik van plan het vaak te maken als het in het seizoen is. Ik vond de agretti die ik kocht erg zanderig, dus ik raad aan om ze een paar minuten in koel water te weken nadat je de wortels hebt afgesneden en voordat je ze kookt.

Buon Appetito!
Deborah Mele Herzien 2019