Achter de drank: Fawn Weaver of Uncle Nearest Whiskey

Maar ik wist dat wanneer we gewoon begonnen te zeggen, ja hij was een slaaf, maar Jack was niet zijn slavenhouder, en ze hadden eigenlijk deze geweldige mentor-leerling, leraar-leerling relatie, en vriendschap, ik wist dat dat zou worden aangevochten. Dat Lynchburg, de stad zelf, een verbazingwekkende stad was waar zwarten en blanken zij aan zij door de straten liepen, waar ze samen in de kreken speelden, en waar de integratie van scholen, volgens de Afro-Amerikaanse schoolleraren, geen probleem was. De kinderen speelden voor en na school al samen. Ze waren gewoon opgewonden om overdag samen te kunnen spelen. Ik had nog nooit van zo’n stad in het zuiden gehoord. En dat het gebeurde in een stad die ‘Lynchburg’ heette was ongelooflijk, en dus wist ik dat het onwaarschijnlijk was dat iemand me zou geloven.

Dus bracht ik een cameraploeg mee om de verschillende dingen op te nemen. Zo was ik een keer niet aan het filmen, maar zat ik gewoon wat te praten met twee nazaten van Nearest, één was zijn vrouw. Zijn foto stond in het originele artikel in de New York Times, maar hij zei in het artikel: “Ik weet niet hoe ik verwant ben, mijn moeder vertelde me net dat we verwant zijn. Nu blijkt dat ik de hele stamboom heb nagekeken en dat hij geen bloedverwant is, maar een aangetrouwde familie. Hij was de persoon die ik daar ging interviewen, die toen 91 was. Toen ik hem belde zei hij: ‘Luister, ik weet niet of ik er nog ben als jij hier komt, maar als ik er nog ben kun je me interviewen.’

Ik interviewde hem en ik interviewde de kleindochter van Nearest en ik interviewde zijn vrouw, Dot, die 40 jaar onderwijzeres is geweest. Ze ging van volledig zwarte leerlingen naar integratie, en ze zei dat ze bang was dat ze het n-woord zou horen, maar dat probleem heb ik nooit gehad.

Ik zat bij haar en ik zei: ‘Juffrouw Helen, vertel me eens wat er gebeurde tijdens de Jim Crow-wetten? Hoe ging je om met door de achterdeur gaan?’

Ze zei, ‘Waarom zou ik door de achterdeur gaan?’

En ik zei, ‘Nou tijdens Jim Crow Wetten moest je door de achterdeur gaan.’

En ze herhaalde, ‘Waarom zou ik door de achterdeur gaan?’ Alsof het letterlijk niet te bevatten was bij haar.

Ik heb geleerd dat in Lynchburg, van alle winkels op het Plein er maar twee waren die de Jim Crow wetten volgden. De rest van hen, of je nu zwart of blank bent, je kwam binnen en je deed zaken net als ieder ander. En de twee die zich wel aan de Jim Crow-wetten hielden, waren na sluitingstijd zo vriendelijk tegen de Afro-Amerikaanse gezinnen. Dat kwam omdat het gerechtsgebouw in Lynchburg gemeenschappen uit de hele omgeving bediende die zwarten en blanken naast elkaar niet accepteerden, dus probeerden die zaken toeristen te krijgen.

Dus ik was met Miss Helen aan het praten over de Coffee Cup waar je ijs ging halen, en mij werd verteld dat zwarten door de achterdeur moesten om ijs te halen. Ze zei: ‘Waarom zou ik door de achterdeur gaan als het ijs aan de voorkant is?

Op dat moment haalde ik mijn iPad tevoorschijn en drukte op record en ik zei: ‘Ik ga dit gesprek moeten laten opnemen.’ Dus ik zei: ‘Wat zou je doen als je een ijsje ging halen?’

Ze zei: ‘Ik zou door de voordeur gaan, ik zou mijn stuiver betalen, ik zou mijn ijsje krijgen, en ik zou naar huis gaan.’

En ik zei: ‘Maar hoe zit het met Jim Crow-wetten?’

En haar exacte uitspraak was: ‘Ik weet niets van geen Jim Crow-wetten.’

Het was verhaal na verhaal, terwijl ik met de Groenen praatte, dat ik in staat was om het bij elkaar te puzzelen. Ze vertelden me dat als ze op straat liepen, Jack’s familie altijd stopte en ons het grootste respect toonde en urenlang letterlijk op straat praatte. Voor hen was het normaal.

Het was gek dat zij dit rassengedoe leken te hebben uitgevogeld en wij het nog steeds proberen uit te vogelen.

MK: Dus u bent er sindsdien naartoe verhuisd, nietwaar?

FW: O ja, ik woon in het huis dat de zussen van Jack hebben gebouwd.

MK: Dus waar kom je vandaan en wat is je ervaring geweest?

FW: Marina Del Ray, en ik kan me niet voorstellen ergens anders te wonen. Ik hou absoluut van Lynchburg. We zijn eigenlijk een huis aan het restaureren net buiten Lynchburg, dus ik vertel de mensen dat ik aan Lynchburg grenzend ben in plaats van te zeggen dat ik naar Shelbyville verhuis. Ik heb het eerst aan niemand verteld omdat ik nu familie ben van Lynchburg. Maar de mensen zijn geweldig. Zijn beste vriend is nu in Lynchburg. Ze zijn dikker dan dieven.

Toen we Chuck Baker ontmoetten, dit is geen grap, dachten we echt dat Brown-Forman hem had ingehuurd om ons te vermoorden. Hij zag eruit als een redneck, praatte als een redneck. We liepen door zijn barbecue restaurant en hij neemt ons mee en pakt de menu’s en vraagt ons waar we vandaan komen, dus wij zeiden ‘Los Angeles.’ En hij doet een paar stappen en draait zich om en zegt: ‘Ik weet precies wie jullie zijn.’ En dan gaat hij gewoon door en zet ons op de stoel en zegt dan, Vertel me je naam niet, iemand belde me over jou. Je naam is . . . Fawn en je bent een auteur. Dit was onze eerste dag daar, ons eerste bezoek.

Hij nodigde ons uit voor biertjes die avond. Ik was daar maar vier dagen voor een verhaal. Mijn man was niet geïnteresseerd om langer dan vier dagen in een stad genaamd Lynchburg te zijn. Hij ging alleen omdat het mijn 40e verjaardag was. Dus mijn man zei: ‘Vier dagen, we zijn binnen, we zijn buiten, je neemt je onderzoek mee en wat je niet in die vier dagen kunt krijgen, moet je op afstand doen.’

En dus nodigde Chuck ons uit en ik zei dat we maar vier dagen hadden, dus ik heb zoiets van ik ga iedereen interviewen die met me wil praten. Dus we zeiden ja, laten we het doen. Hij zei, ‘Kom terug tegen sluitingstijd en dan gaan we een biertje drinken. Dus we komen terug en hij weet waar we blijven, vlak nadat ik mezelf net had ingeleerd. Hij haalt wat biertjes en stapt in een grote, zwarte, opgekrikte pick-up truck en zegt hem te volgen. Hij zag eruit als een redneck, door en door. En hij is een zelfverklaarde redneck. Het is niet dat ik het zeg en dat het iets negatiefs is. Dus hij stapt in die truck en wij volgen hem. Ik denk dat Lynchburg heel klein is, dus waar we ook heen gaan, we zullen veilig zijn. Hij rijdt en rijdt, slaat dan rechtsaf om Cobb Hollow op te gaan en blijft maar rijden. Het schemert nu en er zijn niet veel straatlantaarns.

Twintig minuten later komen we bij zijn huis. Het is nog steeds in Lynchburg, het is alleen in de heuvels. Dus we zijn in de heuvels en hij slaat een onverharde weg in die slechts één portieklicht heeft dat in de verte uit is. Mijn man draait zich om naar mij en zegt: ‘Ik luister nooit meer naar je. De volgende keer dat je iets op je verjaardag wilt doen, gaat het niet door. Het antwoord is nee.’

Op dat moment was ik eigenlijk een beetje angstig, en ik ben geen angstig persoon. Dus ik had zoiets van, ‘Schat ik doe met je mee, ik zal dit niet meer doen.

En hij begint naar de achtertuin te lopen, weg van het licht. We volgen hem, omdat we niet willen dat hij weet dat we een beetje bang zijn. We zien een touw dat in een groot vierkant staat. Hij gaat en springt naar beneden. En het was een kuil. Het was een kuil van 2,5 bij 2,5 bij 2,5 meter. In de schemering. Dit is een nagelbijter. Hij zweert, nu het allemaal voorbij is, dat hij ons precies vertelde waar die kuil voor gemaakt was. Het enige wat we hoorden was: ‘Ik heb dit gewoon met de hand gegraven. En Keith en ik keken allebei en dachten, als iemand met een geweer op de proppen komt, zou ik dan kunnen bukken en weven en elke kogel missen? Ik was tot de conclusie gekomen dat ik dat niet kon. Dus toen zei ik: ‘Heer, ik heb een geweldig leven gehad, ik ben zo dankbaar. En let wel, Keith schaamde zich er zo voor dat hij me voor mijn 40e verjaardag meenam naar Lynchburg, dat hij niemand vertelde waar we heen gingen. Hij vertelde iedereen dat hij me meenam om bourbon te proeven, zodat iedereen ons in Kentucky zou zoeken, terwijl we in Tennessee zouden zijn. In een kuil. Met een huurauto ergens gedumpt.