35 fantastische feiten over Frank Sinatra
Je weet dat Frank Sinatra een even getalenteerd zanger als acteur was. Dat hij een verzameling bijnamen had, van The Voice tot Ol’ Blue Eyes. En dat hij de dingen graag “op mijn manier” deed. Hier zijn 35 dingen die je misschien niet wist over de legendarische crooner.
Frank Sinatra’s geboorte was een traumatische.
Geboren op 12 december 1915, in een appartement in Hoboken, New Jersey, was Francis Albert Sinatra blauw en ademde niet toen hij met een tang uit zijn moeder werd gerukt. De dood gewaande baby werd op het aanrecht gelegd terwijl de dokter zijn moeder verzorgde. Zijn grootmoeder pakte de pasgeborene op, stopte hem onder koud water, en de kleine Frank jammerde zijn eerste liedje.
Die tang veroorzaakte enige schade.
Die tang heeft zijn sporen achtergelaten op de linkerkant van Sinatra’s gezicht, in de vorm van een litteken dat liep van zijn mondhoek tot aan zijn kaaklijn en een bloemkooloor. Als tiener kreeg hij de bijnaam “Scarface.” Hij had ook veel last van puberale acne, waardoor zijn wangen puistig werden. Zelfbewust over zijn uiterlijk als volwassene, gebruikte Sinatra vaak make-up om de littekens te verbergen. Zelfs met die make-up haatte hij het om aan zijn linkerkant gefotografeerd te worden. De fysieke onzekerheden hielden daar niet op: Sinatra droeg ook liftschoenen om zijn postuur van 1 meter 70 op te krikken.
Frank Sinatra was een nogal grote baby.
De toekomstige crooner woog maar liefst 13,5 pond.
Frank Sinatra had zijn eigen P.A. systeem.
Toen Sinatra net als zanger begon, kwam hij voorbereid: hij droeg zijn eigen P.A. systeem mee naar de kroegen waar hij gewoonlijk optrad.
Frank Sinatra’s bad boy imago was echt.
Sinatra’s bad boy imago begon met zijn beruchte mug shot uit 1938. De aanklacht? De meest Frank mogelijke reden: “verleiding.” De aanklacht werd gereduceerd tot “overspel” en later ingetrokken.
Frank Sinatra was een van de eerste tieneridolen van Amerika.
In de jaren veertig werd Frank – of Frankie, zoals hij toen werd genoemd – een van de eerste tieneridolen van Amerika. “Het geluid dat me begroette was absoluut oorverdovend,” herinnerde Sinatra zich later over een reeks shows die hij in 1942 gaf in het Paramount Theater in New York City. “Ik stond stijf van de schrik. Ik kon geen spier verroeren.”
Sommige van Frank Sinatra’s schreeuwende fans werden betaald om schreeuwende fans te zijn.
Niet om iets af te doen aan zijn geweldige stem en zijn vermogen om de vrouwelijke menigte op te winden, maar de bobbysoxer rage die Sinatra aanwakkerde (zo genoemd omdat de co-ed fans katholieke school-stijl bobby sokken droegen, tot op hun enkels gerold) had een beetje hulp. George Evans, Sinatra’s publicist, deed audities met meisjes om te zien hoe hard ze konden schreeuwen, betaalde ze vervolgens vijf dollar en plaatste ze strategisch in het publiek om te helpen de opwinding op te zwepen.
Een korte film zorgde ervoor dat Frank Sinatra werd bestempeld als communistische sympathisant.
In 1945 maakte Sinatra een korte film, The House I Live In, waarin hij zich uitsprak tegen antisemitisme en raciale onverdraagzaamheid. Ironisch genoeg werd hij een decennium later door de liberale inslag ervan bestempeld als communistische sympathisant tijdens de McCarthy-processen. (Sinatra getuigde nooit.)
De FBI had een dossier over Frank Sinatra.
Sinatra’s FBI-dossier was gestart door J. Edgar Hoover nadat een radioluisteraar aan het Bureau had geschreven: “Laatst zette ik een programma van Frank Sinatra op en ik bedacht me hoe gemakkelijk het voor bepaalde fabrikanten zou zijn om hier in Amerika een nieuwe Hitler te creëren door invloed van massahysterie.” Sinatra was ook onderzocht door de FBI omdat hij dokters 40.000 dollar zou hebben betaald om hem ongeschikt te verklaren om in het leger te dienen.
Frank Sinatra hielp het conceptalbum en de boxset te introduceren.
In 1946 hielp Sinatra’s debuutrelease, The Voice of Frank Sinatra, zowel het conceptalbum als de boxset te introduceren. In een tijd dat langspeelplaten nog nieuw waren, bracht Sinatra een set 78-toerenplaten uit met acht liedjes, allemaal met een thema van verloren liefde. Ze werden verkocht voor een fikse $2,50 (het equivalent van ongeveer $30 vandaag). Maar de prijs weerhield de plaat er niet van om zeven weken lang de hitlijsten aan te voeren. Twee jaar later werd het een van de allereerste popmuziek vinyl 10″ LP’s.
Frank Sinatra deed meerdere zelfmoordpogingen.
Sinatra’s ster viel hard in het begin van de jaren 1950. Hij was zo laag dat hij zelfs een zelfmoordpoging deed. Toen hij over Times Square liep, zag hij een menigte meisjes wachten om naar een concert van de nieuwe zangsensatie Eddie Fisher te mogen. Sinatra voelde zich uitgeput, ging terug naar zijn appartement, legde zijn hoofd op de kachel en draaide het gas open. Gelukkig vond zijn manager hem op tijd, liggend op de vloer, snikkend. Sinatra deed nog drie andere zelfmoordpogingen, allemaal in het heetst van zijn vluchtige relatie met actrice Ava Gardner.
The Rat Pack noemde zichzelf niet zo.
Met zijn maten Dean Martin, Sammy Davis, Jr, Joey Bishop, en Peter Lawford, leidde Sinatra de Vegas kliek bekend als de Rat Pack. De naam was jaren eerder bedacht door actrice Lauren Bacall, om een Hollywood drinkgelag te beschrijven waar haar toenmalige echtgenoot Humphrey Bogart en Sinatra deel van uitmaakten. De jongens in de Rat Pack noemden zichzelf eigenlijk met een andere naam-The Summit-spelend op een topontmoeting in 1960 in Parijs tussen top wereldleiders.
Frank Sinatra herenigde Jerry Lewis en Dean Martin.
In 1976 verscheen Sinatra op Jerry Lewis’ jaarlijkse Muscular Dystrophy Association telethon en verraste de gastheer toen hij Dean Martin tevoorschijn haalde, Lewis’s vroegere comedy partner, van wie hij 20 jaar vervreemd was geweest.
In Hollywood stond Frank Sinatra bekend als “one-take Charlie.”
Sinatra’s voorkeur voor het benaderen van filmrollen op een spontane, in plaats van overgerepeteerde, manier leverde hem in Hollywood de bijnaam “One-Take Charlie” op.
Frank Sinatra dreigde ermee Woody Allen’s benen te laten breken.
Sinatra was van 1966 tot 1968 getrouwd met Mia Farrow, en de twee bleven goed bevriend. In Farrows autobiografie, What Falls Away, vertelde ze dat toen Sinatra hoorde van Woody Allen’s affaire met Soon-Yi Previn, hij aanbood de benen van de filmmaker te laten breken.
Een tijdschrift beweerde dat Frank Sinatra zijn uithoudingsvermogen uit Wheaties haalde.
In 1956 onthulde het tijdschrift Confidential hoe Sinatra zoveel Hollywood-sterretjes wist te bevredigen: Wheaties! In het artikel stond: “Waar andere Casanova’s verwelken onder de druk van een heftige romance, schenkt Frankie boy zichzelf gewoon een grote kom knapperige Wheaties in en komt hij fris terug om te gaan. General Mills hield zich stil toen de roddelbladen spraken over de kracht van Wheaties om Sinatra’s heldendaden aan te wakkeren, en het duurde niet lang voordat tienerjongens de cornflakes gangpadden.
Frank Sinatra had twee hits genaamd “New York, New York.”
Sinatra had eigenlijk twee hits genaamd “New York, New York.” De eerste was in 1949, uit de film On the Town, en was geschreven door Leonard Bernstein, Adolph Green, en Betty Comden. Dertig jaar later bracht Sinatra “(Theme From) New York, New York,” van John Kander en Fred Ebb. Oorspronkelijk uit Martin Scorsese’s bom New York, New York uit 1977, maakte Sinatra er zijn signatuurliedje en onstage closer van. Hij maakte ook de tekstschrijver, Ebb, kwaad door de woorden aan te passen (Sinatra had dit al bij een paar songwriters gedaan, het meest bekend was Cole Porter), door de climaxzin “A-number-one” toe te voegen. In 1993 nam Sinatra het nummer opnieuw op, dit keer als duet met Tony Bennett.
Frank Sinatra haatte het om “Chairman Of The Board” genoemd te worden.”
Het is een bijnaam die hij kreeg toen hij president was bij Reprise Records. Volgens zijn vierde (en laatste) vrouw, Barbara, haatte Sinatra het.
Frank Sinatra was geen fan van “My Way” of “Strangers In The Night.”
Barbara beweert ook dat “My Way,” een van Frank’s meest geliefde liedjes, hem absoluut niets deed. Maar dat was een vriendelijke beoordeling vergeleken met “Strangers in the Night,” dat Frank “een stuk stront” noemde en “het slechtste f**king lied dat ik ooit heb gehoord.”
“My Way” is gecoverd door meer dan 60 mensen.
Sinatra hield er misschien niet van, maar “My Way” is gecoverd door meer dan 60 artiesten, waaronder Elvis Presley, Aretha Franklin, en Sid Vicious. Het is ook opgenomen in verschillende talen.
Sommige mensen zijn overleden na het uitvoeren van “My Way.”
Sinds 2000, zijn ten minste een half dozijn mensen vermoord na (of tijdens) het uitvoeren van de Sinatra klassieker. Dit vreemde fenomeen, ook wel de “My Way”-moorden genoemd, is zo erg geworden dat sommige bareigenaren het helemaal van de keuzelijst hebben geschrapt.
Frank Sinatra heeft onbedoeld meegeholpen aan de naamgeving van Scooby-Doo.
Althans volgens voormalig CBS-functionaris Fred Silverman, die inspiratie vond in Franks kenmerkende “Scoo-Be-Do-Be-Do.”
Frank Sinatra regisseerde de eerste Japans/Amerikaanse coproductie.
In 1965 stapte Sinatra achter de camera om zijn regiedebuut te maken met None But the Brave, dat werd geproduceerd met Toho Studios. Het was de eerste Japans/Amerikaanse coproductie die in de Verenigde Staten werd gefilmd.
Frank Sinatra heeft een speciale plaats in de geschiedenis van de New York Yankees.
“New York, New York” is het einde van elke thuiswedstrijd van de Yankees sinds 1980.
Frank Sinatra had zijn eigen pastasauzen.
Het jaar 1990 was een post-Paul Newman, pre-Marky Ramone tijd in celebrity spaghettisaus, en laat het maar aan Frank over om de pittige leegte op te vullen. Maar ondanks dat hij geïnspireerd was door het recept van zijn moeder, flopte de saus. Gelukkig kun je nu Mama Sinatra’s recept online vinden. Frank Sinatra kreeg de eerste kans om John McClane te spelen in Die Hard.
Denk je dat een actie-liefhebbende Hollywood scribent met het concept voor Die Hard kwam? Denk nog eens na. De film is gebaseerd op Roderick Thorp’s 1979 misdaadroman Nothing Lasts Forever, dat een vervolg is op zijn roman uit 1966, The Detective. Omdat Sinatra de hoofdrol had gespeeld in de verfilming van The Detective, moest hem wel de rol in het vervolg worden aangeboden. Op 73-jarige leeftijd sloeg hij het slim af. Frank Sinatra hield niet van Marlon Brando, en Marlon Brando hield niet van Frank Sinatra.
Sinatra stond altijd bekend als een van Hollywoods meest sympathieke sterren, maar Marlon Brando was het daar blijkbaar niet mee eens. De twee konden het niet goed met elkaar vinden toen ze in 1955 de hoofdrol speelden in Guys and Dolls. Sinatra, die naar verluidt Brando’s rol in de film wilde, noemde zijn tegenspeler “Mr. Mumbles,” terwijl Brando Sinatra de bijnaam “Mr. Baldy” gaf.
Frank Sinatra ging in 19671 kort met pensioen.
In 1971. Gelukkig voor jullie “Send in the Clowns”-fans duurde zijn zelfopgelegde ballingschap uit de entertainmentindustrie minder dan twee jaar, voordat hij voorgoed terugkeerde met zijn comeback “Ol’ Blue Eyes is Back.”
Er is een asteroïde vernoemd naar Frank Sinatra.
De steen, 7934 Sinatra genaamd, werd op 26 september 1989 ontdekt door E. W. Elst van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht.
Frank Sinatra zong de ene helft van de enige vader-dochter tune die ooit bovenaan de hitlijsten stond.
Sinatra heeft een unieke onderscheiding in de Billboard geschiedenis: Hij is de ‘vader’-helft van het enige vader-dochterduet dat ooit op nummer één stond, dankzij ‘Something Stupid’, dat hij samen met Nancy zong.
Frank Sinatra was een ere-stamhoofd.
Het ging om de ‘Orde van het luipaard’, de hoogste eer in Bophuthatswana, een quasi-natiestaat in het Zuid-Afrika van het apartheidsregime. De eer was een blijk van dankbaarheid van president Lucas Mangope voor Sinatra’s optredens in het verguisde en later geboycotte Sun City casino.
The Beatles’s “Something” was een van Frank Sinatra’s favoriete nummers.
Frank hield misschien niet van (oke, hij haatte) rock and roll, maar hij was een grote fan van het door George Harrison gepende “Something.” Het nummer werd een sample in Sinatra’s live set tegen het einde van zijn carrière.
Het laatste nummer dat Frank Sinatra ooit live uitvoerde is “The Best Is Yet To Come.”
Op 25 februari 1995 zong Sinatra het nummer voor een groep van 1200 mensen op de laatste avond van een naar hem genoemd golftoernooi. De woorden “The Best is Yet to Come” staan ook op zijn grafsteen.
Frank Sinatra nam naar verluidt een paar Tootsie Rolls mee naar het graf.
Volgens celebrity-expert Alan Petrucelli werd Ol’ Blue Eyes begraven met een paar Tootsie Rolls, samen met een paar andere keuze-effecten, waaronder sigaretten, een aansteker en een fles Jack Daniels.
Een bepaling in het testament van Frank Sinatra hielp ervoor te zorgen dat het niet zou worden aangevochten.
Om ervoor te zorgen dat zijn overlijden niet zou leiden tot juridische gevechten, bevatte Sinatra’s testament een “no-contest” clausule, die in wezen zegt dat iedereen die het zou aanvechten volledig onterfd zou worden.
Dit verhaal is bijgewerkt voor 2020.
Leave a Reply