30 jaar nadat Warriors-bus Chris Washburn door NBA werd verbannen, doet zijn zoon hem eer aan

Er was een tijd dat de Warriors hun eigen weg maar niet wisten te vinden. Ze waren een lachertje. En de poster jongen van hun All-Tear-Your-Hair-Out team was Chris Washburn.

Een 6-foot-11 gebeeldhouwde samensmelting van kaak-verpletterende fysieke gaven, Washburn had het allemaal. Behalve discipline. En verlangen. En volwassenheid. Zijn 41 wedstrijden bij North Carolina State werden ontsierd door zijn toe-eigening van een stereo die niet van hem was. Het kostte wat moeite, maar de Warriors negeerden de rode knipperlichten en kozen hem als derde in 1986. Daarna gaven ze hem een vierjarig contract van 3 miljoen dollar – al het geld in de wereld 33 jaar geleden.

“We moesten hem nemen,” vertelde toenmalig Warriors coach George Karl aan Sports Illustrated. “Maar soms vraag ik me af of we het soort speler hebben gekozen dat altijd je hart zal breken.”

Ja denk je?

Wat volgde was een sneeuwstorm van gemiste bussen, verknoeide opdrachten, schijnbare desinteresse en wat Karl “brain-locking” noemde.”

“Hij deed het drie weken geweldig in het kamp,” vertelde Karl aan SI. “Toen was het alsof iemand in zijn hoofd greep en hem vertelde dat hij niet meer hoefde te werken.”

Halverwege zijn debuutseizoen meldde Washburn zich bij een drugsbehandelingscentrum, vanwege een niet nader genoemd probleem met drugsgebruik. Hij had een gemiddelde van 3,8 punten en 11 minuten in 35 wedstrijden. Don Nelson was de nieuwe algemeen manager van de Warriors in Washburns tweede seizoen. Hij speelde slechts acht wedstrijden voordat Nellie hem naar Atlanta ruilde.

Washburn speelde het seizoen uit met de Hawks en zag nooit meer een NBA-vloer. Hij kreeg een terugval en werd naar een afkickcentrum gestuurd. In juni 1989 werd hij door de NBA voor het leven verbannen wegens drugsgebruik.

Wilt u een schok? Julian Washburn, de zoon van Chris, maakte vorige maand zijn NBA debuut. Als lid van de Memphis Grizzlies (hij heeft een tweezijdig G-League contract), lijkt Julian alles te zijn wat zijn vader niet was – of vice versa. De NBA gaf Chris een virtuele blanco cheque. Weinigen zagen NBA-potentieel in Julian tijdens zijn studietijd bij UTEP, en toen hij van de ene georganiseerde competitie naar de andere stuiterde. Maar op 15 januari werd hij toegevoegd aan het rooster van Memphis.

Vijf dagen later maakte hij zijn NBA-debuut en speelde hij de laatste 1:29 van de MLK Day-wedstrijd van de Grizzlies. Met 27 jaar is hij vijf jaar ouder dan zijn vader was toen hij zijn laatste NBA-wedstrijd speelde.

“Het voelde niet echt, om eerlijk te zijn,” vertelde Julian aan de Memphis Commercial Appeal. Hij heeft zes wedstrijden gespeeld, met 10 punten en vier steals.

De zoon, een 6-foot-8 small forward, heeft geschraapt, geklauwd en volgehouden – dezelfde kwaliteiten die zijn vader drie decennia geleden te boven gingen – om te komen waar hij nu is. Hij zei dat hij en zijn vader geen tips over de NBA hebben uitgewisseld.

“Het is iets dat ik echt op mijn eigen leer,” zei hij. “Ik ben nu oud genoeg dat ik een soort van weet over basketbal.”

Twee jaar geleden, toen hij bij UTEP speelde, sprak hij met de Fort Worth Star-Telegram over zijn relatie met zijn vader. “Het is in en uit, echt,” zei Julian. “Geweldige kerel. Alles is geweldig aan zijn persoonlijkheid. Alleen de consistentie (ontbreekt) soms.

“Hij was altijd erg groot op het verzorgen van mijn lessen. Hij hield me goed in dat opzicht. Hij praat altijd over (zijn leven) dat hij het verkeerde pad op is gegaan.”

Chris Washburn zat van 1991-94 in de gevangenis voor drugsgerelateerde overtredingen. Hij gaf ook toe dat hij in verlaten huizen woonde en at wat hij uit vuilnisbakken kon halen. “Hij zegt altijd: ‘Ik heb het verknald, dus ga niet die kant op,'” zei Julian.”

Volgens de Star-Telegram heeft Chris Washburn een deel van zijn eigen advies opgevolgd. Twee jaar geleden was hij clean, terug in zijn geboorteplaats Hickory, N.C., en hielp hij voor zijn moeder te zorgen. 33 jaar lang is Chris Washburn in de Bay Area een waarschuwend verhaal geweest, doorspekt met clichés. Misschien is het tijd om de lachsporen uit te zetten.