(1775) Lord Dunmore’s Proclamation

Deze historische proclamatie, gedateerd 7 november 1775 en uitgevaardigd aan boord van een Brits oorlogsschip dat voor de kust van Norfolk, Virginia, lag, door de koninklijke gouverneur en Schotse aristocraat John Murray, Graaf van Dunmore, bood de eerste grootschalige emancipatie van slaven- en knechtsarbeid in de geschiedenis van koloniaal Brits Amerika. Het was het resultaat van Dunmores pogingen om een dreigende aanval op zijn hoofdstad Williamsburg door patriottische milities in de lente van 1775 af te slaan, waarbij hij verscheidene malen dreigde slaven vrij te laten en te bewapenen om de zaak van het koninklijk bestuur te verdedigen. Tegen de tijd dat hij zich offshore terugtrok, was hij al bezig met het verzamelen van slaven die een toevluchtsoord zochten; zijn proclamatie van november, waarin Virginians werd bevolen de kroon te steunen of als verraders te worden beschouwd, bood nu formeel vrijheid aan alle slaven en contractarbeiders die aan rebellen toebehoorden en in staat waren wapens voor de kroon te dragen. Binnen enkele weken hadden honderden slaven, velen met hun gezinnen, zich bij hem aangesloten. Zij werden lid van wat Dunmore zijn “Ethiopisch Regiment” noemde en vormden het grootste deel van de koninklijke troepen die eerst de patriotten versloegen, maar daarna ten prooi vielen aan ziektes en aanvallen en in augustus 1776 de Chesapeake regio naar New York evacueerden.

Dunmore’s proclamatie bood alleen vrijheid aan diegenen die zouden vluchten voor de rebelse meesters en de kroon zouden dienen. Het doel was eerder strategisch, om rebellie uit te schakelen, dan humanitair, maar het effect was eerder het omgekeerde. Blanke zuidelijke kolonisten keerden zich tegen het koninklijk gezag toen bleek dat Dunmore en zijn “Verdoemde, helse, duivelse” proclamatie aanzetten tot slavenopstand: niets, zo kan men stellen, heeft het Zuiden zo snel voor de kroon verloren. De Britse autoriteiten hebben de boodschap van de proclamatie echter nooit verworpen en sloten al snel een verbond met zwarte Amerikanen, waardoor duizenden ontsnapte slaven uit het zuiden zich aan de zijde van de Britse strijdkrachten in het zuiden schaarden. De rol en de benarde toestand van deze vluchtelingen tijdens en na de Revolutionaire Oorlog zouden de loop van een groot aantal zwarte levens veranderen en het sentiment doen aanzwellen, vooral in Groot-Brittannië, voor een einde aan de slavernij en de slavenhandel. Dunmore’s proclamatie was een mislukking op korte termijn, maar zette gebeurtenissen in gang die veel verder gingen dan de bedoelingen van de auteur.