1

In een nieuwe studie heeft de student van de Hull York Medical School fossiele fragmenten van vijf schedels van reuzenslaapmuizen digitaal samengevoegd om de eerste bekende complete schedel van de soort te reconstrueren.

De onderzoekers schatten dat het enorme, lang uitgestorven knaagdier ongeveer zo groot was als een kat, waardoor het de grootste soort relmuis was die ooit is geïdentificeerd.

De digitaal gereconstrueerde schedel is 10 cm lang — de lengte van het hele lichaam en de staart van veel soorten moderne relmuis.

PhD-student Jesse Hennekam zei: “Het feit dat er slechts een paar fossiele stukken van gebroken schedels beschikbaar waren, maakte het moeilijk om dit fascinerende dier nauwkeurig te bestuderen. Deze nieuwe reconstructie geeft ons een veel beter inzicht in hoe de reuzenslaapmuis eruit heeft gezien en hoe hij geleefd kan hebben.”

De enorme prehistorische slaapmuis is een voorbeeld van eiland gigantisme – een biologisch fenomeen waarbij de lichaamsgrootte van een dier dat geïsoleerd is op een eiland dramatisch toeneemt.

De paleontologische gegevens tonen aan dat er ooit veel vreemde en wonderbaarlijke wezens op de Italiaanse eilanden rondzwierven. Naast de reuzenmonnuis waren er op Sicilië ook reuzenzwanen, reuzenuilen en dwergolifanten.

Jesse’s promotor, Dr Philip Cox van de afdeling Archeologie aan de Universiteit van York en de Hull York Medical School, zei: “Terwijl dwerggroei op eilanden relatief goed wordt begrepen, omdat met beperkte middelen op een eiland dieren misschien moeten krimpen om te overleven, zijn de oorzaken van gigantisme minder duidelijk.

“Misschien, met minder terrestrische roofdieren, zijn grotere dieren in staat om te overleven, omdat er minder behoefte is om zich te verbergen in kleine ruimtes, of het zou een geval kunnen zijn van co-evolutie met roofvogels waar knaagdieren groter worden om ze minder kwetsbaar te maken om te worden opgeschept in klauwen.”

Jesse ontdekte de gefossiliseerde schedelfragmenten tijdens een onderzoeksbezoek aan het Palermo Museum in Italië, waar een segment van de rots van de vloer van een kleine grot, ontdekt tijdens de aanleg van een snelweg in het noordwesten van Sicilië in de jaren 1970, werd tentoongesteld.

“Ik zag wat ik dacht dat schedelfragmenten van een uitgestorven soort waren ingebed in een van de segmenten van de grotbodem,” zei Jesse. “We lieten het segment naar Bazel, Zwitserland sturen voor een microCT-scan en de resulterende scans onthulden vijf gefragmenteerde schedels van reuzenslaapmuizen die in de rots aanwezig waren.”

De reconstructie zal waarschijnlijk een belangrijke rol spelen in toekomstig onderzoek gericht op het verbeteren van het begrip van waarom sommige kleine dieren grotere lichaamsafmetingen ontwikkelen op eilanden, zeggen de onderzoekers.

“De gereconstrueerde schedel geeft ons een beter idee of de reuzenslaapmuis eruit zou hebben gezien als zijn tegenhangers van normale grootte of dat zijn fysieke verschijning zou zijn beïnvloed door aanpassingen aan een specifieke omgeving,” legt Jesse uit.

“Als we bijvoorbeeld kijken naar het grootste levende knaagdier – de capibara – kunnen we zien dat deze in omvang is toegenomen op een ander traject dan andere soorten in dezelfde familie.”

Jesse gebruikt ook biomechanische modellering om de voedingsgewoonten van de reuzenmonnuis te begrijpen.

“Op die grootte is het mogelijk dat het een heel ander dieet heeft gehad dan zijn kleinere verwanten,” voegt hij eraan toe.